UNREQUITED HEART

Chapter 27: With My Girlfriends

* * *
Hindi ko alam kung saan ako patungo. Parang may sariling buhay ang aking mga paa. I just found myself running endlessly where I heard the nonstop pounding of my heart.

Patuloy na naglalaro sa aking isipan ang lahat ng nasaksihan ko kanina. Parang gusto kong inuntog ang sarili baka sakaling makalimot ako. I want to forget. I want to forget this feeling. I want to forget him. But my heart keeps wanting him.

Ramdam ko ang matinding pag-iisa sa malamig na simoy ng hangin. Malapit ng magbukang-liwayway. Ngunit hindi manlang nakaramdam ng pagkapagod ang aking mga paa.

Kanina pang tumigil ang mga luha ko sa pag-agos. Napagod na siguro katulad ng puso kong kanina pa sumusuko pero pilit pa ring kinakaya.

As we all know, what ever circumstances might happened to you, there's always a reason. Ngayon gusto kong malaman. I want to know that damn reason! And of all people why it has to be me?

May nagawa ba akong masama noon at ngayon bumabalik sakin?

Napatigil ako sa aking kinatatayuan nang may liwanag na tumama saking mukha. 'Nung una ay maliit lang ito pero unti-unti ay para akong nilalamon ng liwanag. Kaya gamit ang  braso ay sinangga ko ito sa buong mukha.

Then later on, I felt the sudden impact that rammed on my entires. Then everything seems vague and slowly darkened.

“Raixelle...”

“Raixelle...”

“Raixelle...”

Nagising ako sa marahang tapik sa aking mukha. Sinubukan kong buksan ang mga mata at i-adjust ang paningin sa liwanag. Unang bumungad sa akin ang matingkad na kulay ng kalangitan. But someone shielded me by his shadows that was enough to fully recovered my sight.

“Are you okay?”

pinakititigan ko ito. “Tanawat?”

Halata naman sa mukha niya ang pag-aalala. “You fainted. Maayos na ba ang pakiramdam mo?”

Umupo ako sa pagkakahiga. Then I scanned the entire vicinity. We were surrounded by multiple variety of flowers with the fresh air encircling around. Para itong paraiso—payapa at banayad lang ang paligid.

“Nasaan tayo?” nilingon ko ito na ngayo'y kanina pa pala akong pinagmamasdan.

“I don't know.”

“Then how did we get here?”

But instead of answering me, he took my hands and squeezed it. Malamlam ang kanyang mga mata. Hindi ako sigurado sa nakikita ko kung sakit at panghihinayang ba ito. His mixed emotion was making me confused.

“I'm sorry.” he finally said. “I'm sorry if I kept hurting you. I'm sorry if I was the reason of your tears.” then he cares my jowl. Muntik ng malaglag ang panga ko sa nakitang pamumuo ng kanyang luha. “Patawarin mo ako kung isa akong malaking duwag.”

“Hindi kita maintindihan.” I creased my brows.

Kinakabahan ako sa inaakto nya ngayon. Hindi ko alam kung para saan ang sinasabi nyang ito?

Before he could speak, I heard the sudden click somewhere. Pinihit ko ang mga mata sa kanan at takang tinignan ang napakalaking mansion sa di kalayuan.

It was painted all white, from the walls, doors, windows, stairs, and gate. But I'm not sure if is it only me who see the mansion was quiet glowing?