MARAN ZEHRİMAR (18+)

-20- ''KOLYE''

Sadece sessizce haftaya ki bölümü bekleyin diyerek size spoiler veriyorum. Haftaya ki bölümde, bütün duyguları hissedeceksiniz ve size söz verdiğim sahneyi sonunda yazmış olacağım.

Bölüm başındaki sözleri sevdiğinizi söylediniz, bu yüzden yeniden koymaya başladım <3

Bölüme geçmeden oy vermeyi unutmayın.

İyi okumalar...

MARAN

BÖLÜM - 20

"KOLYE."

''Beni mahveden şey; bana yalan söylemiş olman değil, sana bir daha inanmayacak olmamdır.''

Victor HUGO

-

Heyecan.

Aşk.

Mutluluk.

Korku.

Endişe.

Bana çok uzak gelen beş duygu.

Babam hep doğuştan böyle olmadığımı fısıldardı kulağıma. Çocukken kahkahalarım evin içinde yankılanır, sürekli ninniler söyleyerek insanları evin etrafına toplarmışım. Böyle düşününce, nasıl bu hale gelebildiğimi sorguluyorum bazen. Sonra cevabı hemen buluyorum. İçimdeki öfke yeniden alevleniyor. Aslında acıyı hissediyorum, kemiklerimin nasıl içimdeki ateşle kavrulduğunu hissedebiliyorum. İnsanlar bir sürü duyguyu hissedebildiklerinden, nefret ve öfke duygusunu her duyguyla eşit düzeyde hissederlermiş. Ancak benim hissedebildiğim tek duygu, bu ikisi olduğunda vücudum katlanılamaz bir acının içine atıyor kendini. Canım o kadar yanıyor ki, bedenimi öylesine ateşin içine atmış gibi hissediyorum bazen. Kavruluyorum, kül oluyorum, sonra hiçbir şey olmamış gibi yeniden küllerimden doğuyorum. Her günüm ve her gecem kül olana dek yanmakla, sonra yeniden o küllerden doğarak güçlü bir kadın olmakla geçiyor.  Yalnız kaldığımda sadece annemin sesini ve içimdeki çocuğun çığlıklarını duyuyorum. Bu yüzden yalnız kalmaktan nefret ediyorum. Düzenli bir ilişkim yok, çünkü insanlardan nefret ediyorum. Kurallara uymayı, söz dinlemeyi sevmiyorum çünkü çocukluğum sert kuralların kurbanı oldu. 

İşte ben, Aysar Vira.

Canavar olarak adlandırdığım annemin biricik kızı. 

Adımlarım sessiz koridorda yankılandı ve kapalı bir kapının önünde durdu. Başımı dikleştirerek kapıya baktım.  Ben güçlü bir kadındım, bunun çaresine bakabilirdim. Elimi kapının kulpuna götürerek kapıyı yavaşça araladım. Odanın perdeleri kapalıydı, bu yüzden oda eve göre daha karanlıktı. Adımlarımı içeriye yönlendirerek bakışlarımı odanın içinde gezdirdim. Pencereye yönelerek perdeleri açtım ve pencereyi açarak köşede duran üstü kapalı aynaya baktım. Yavaşça adımlarımı aynaya yönlendirdim ve örtüyü hızlıca çekerek aynayı açtım. Yansımam bir anlığına gözüme saçları kesilmiş o küçük kızı gösterse de, yüzüme bir gülümseme yerleştirerek uzun saçlarıma baktım. Artık güçlü bir kadın vardı. Aynalardan ve annesinden korkup kaçmayan bir kadın. 

Odanın kapısı gürültüyle çarparak kapandığında başımı hızlıca kapıya doğru çevirdim. Evdeki bütün pencereleri açtığımdan cereyan yapmış olmalıydı. Kaşlarımı çatarak kapıya doğru yürüdüm. Kapı açılmadığında duraksayıp kapıya baktım. ''Saçmalama.'' diye fısıldadım öfkeyle. Kapının kulpunu asılmayı sürdürdüm. ''Saçmalama!'' diye bağırdım öfkeyle. Adımlarımı geriye atarak bakışlarımı odanın içinde gezdirdim. Bedenim titremeye başladığımda arkamdaki komodine yaslanarak yutkundum. ''Balamir.'' dedim çatallı çıkan sesimle. Başımı kaldırarak  kapıya baktım ve tekrar ettim. ''Balamir!''