MARAN ZEHRİMAR (18+)

-37- ''ÖZ BABA''

Merhaba!! Sürpriz! Ben geldim! Bazen bipolar falan olduğumu falan düşünürsünüz diye korkuyorum fakat beni birazcık tanıdıysanız bunun normal olduğunu bilirsiniz :))

Bölüm atmaya elimden geldiğince devam etmeye karar verdim, yine ve yeniden buraları boş bırakamadım.

Açıklama yaparken aldığım kararların çoğunu yine değiştirdim, sanırım gerçekten bir gün bipolar olacağım :)

Her neyse, yeni bölümünüz sizi bekliyor, fazla da uzatmak istemiyorum.

Size duyurular kısmından bu ara önemli birkaç duyuru yapabilirim, o yüzden lütfen beni burdan takip edin. Yoksa duyuruları kaçırırsınız, haberiniz olmaz.

İyi okumalar!!!

Dipnot: Bölüme vote ve yorum atmayı unutma 👀

''Nefret, başarısızlığa uğramış bir sevgidir.''

-Soren KİERGAARD

MARAN: ZEHR-İ ZAKKUM

BÖLÜM-37 

''ÖZ BABA.''

''Ne yapıyorsun?'' dedim gülerek. Üzerimdeki siyah gömlek, kalçalarımı çok az örterken, adımlarımı çekinmeden attım. Çıplak ayaklarla salondan ilerleyerek mutfağa, ocağın başında kahvaltı hazırlayan Balamir'e doğru sürdürdüm. Yarı çıplak bir şekilde bana doğru dönerek güldü ve yeniden önüne aceleyle dönerek tavadaki yumurtayı karıştırmaya devam etti. 

Kollarımı beline sararak başımı sırtına yasladım ve gülümsedim. Ocağı kapatıp kollarını kaldırdı ve arkasına dönerek kollarını belime sardı. 

''Günaydın güzelim, sana menemen yaptım.'' 

''Öyle mi?'' dedim kaşlarımı kaldırıp yüzüne bakarak.

''Öyle.'' dedi gülerek.

''Bu Şahmeran ve Tilki olaylarını bırakmak sana yaradı sanki ya.'' dedim dalga geçer bir şekilde ekmeğe uzanırken. Ekmekten bir parça kopararak hızlıca tavaya bandım ve ağzıma attım.

''Hop, hop! Daha çay demleyeceğim.'' dedi kolumu tavadan uzaklaştırarak. ''Git üzerine bir şeyler giy. Sen gelene kadar hazırlarım.''

Kıkırdadım ve adımlarımı merdivene doğru ilerleterek yatak odasına girdim.  Küçük giyinme odasına girerek, kıyafetlerden birkaç tanesini karıştırdım ve bir tişört ile eşofman bularak üzerime geçirdim. 

Bakışlarım Balamir'in dolabındaki dağınıklığa gittiğinde gözlerimi devirerek duraksadım ve bir süre dolapla bakıştım. Başımı iki yana sallayarak ''Ne ara bu kadar dağınıklaştın sen?'' diye söylendim ve kıyafetleri yerden alarak askıya asmaya başladım. 

Ayakkabı kutularını aynı hizada dizdikten sonra üst rafa uzandım ve yerleştirmeye başladım. Fakat o an, yaptığım aptal hareketle birlikte kutuların hepsi yere teker teker düştü. 

Öfkeyle derin bir nefes alıp verdikten sonra kutuları toplayarak yeniden içinden fırlayan ayakkabıları yerine yerleştirmeye başladım. Dolabın diğer köşesine fırlayan siyah kutuya uzandığımda, duraksayarak kaşlarımı çattım. Bu, içinde ayakkabı olacak kadar bir ağırlığa sahip değildi.