Her şey duygusuz bir kadının, intikam için ant içtiği yolda başladı. Ona sıkılan kurşunlar, bir yerlerde içten içe ona aşık bir adamın göğsüne saplandı. Çocukluğundan beri bu duygusuz kadından ve annesinden intikam almak isteyen adamın her gece kul...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar dilerim aşklarım, bölüme geçmeden oy vermeyi unutmayın. Bölüm sonunda da mutlaka yorum yapın, hepsini okuyorum.
MARAN
BÖLÜM - 28
"YANDAŞ"
-9 Ay Önce-
Görüyordum.
Bedenimin 'acı' denen bu hisle nasıl yanarak kavrulduğunu, görebiliyordum.
Hissetmek değildi bu, gözlerimle şahit oluyordum.
Burnum alkol kokusuna alışmıştı, ancak oda o kadar alkol kokuyordu ki ; eşyalar alkolle yıkanmış gibiydi.
Duvarın kenarına dizilen içki şişeleri sıralı halde pencereye doğru uzanıyordu, siyah perdelerle güneşin engellendiği pencere artık pencere değildi oysa ki.
Oda boştu, sadece yerde serili olan küçük bir kilim ve pencerenin önünde duran yıpranmış eski bir koltuk vardı.
Bedenim yerdeydi, soğuk zeminin üzerinde yatıyor ve tavanı izliyordu. Az önce bedenime aldığım darbe, ciğerlerimin üzerinde bir ağırlığa sebep oluyordu, tahminimce iç kanama geçiriyordum. Sertçe öksürdüm ve başımı kaldırarak duvara yaslandım. Elimi üzerimdeki siyah kazağa götürerek yavaşça çektim ve bakışlarımı moraran tenimin üzerinde gezdirdim. Şişmeye başlamıştı, etrafında yeni morarmaya başlayan sararmalar vardı fakat çoğunluğu çoktan morarmayı başarmıştı. Nefesimi titrekçe dışarıya verdim ve başımı kaldırarak yanımdaki şişeye uzandım. Dibinde çok az içki kalmıştı, hızlıca dudaklarıma götürdüm ve yudumladım. Bir zehir gibi boğazımdan aşağı yakarak ilerledi, bundan rahatsız olmadım. Her gün bir yerimin kesilmesi, kırılması, çatlaması veya morarması benim için alışıldık bir şeydi artık, bu yüzden ağrı kesici olarak alkolü kullanıyordum. Ne kadar fazla alırsam, o gece o kadar ağrısız uyuyordum.
Kapının bir kere daha tıklandığını hissettiğimde başımı kaldırdım. Kaşlarımı huzursuzca çatarak elimdeki şişeyi duvara doğru öfkeyle fırlattım. ''Siktiğiminpiçleri, beni rahat bıraksanıza!''
Bedenim acı içindeydi, ancak umursamadım ve hızlıca doğruldum. Öfke ben de her zaman, diğer duygulardan daha öncelikliydi.
Doğrulmam biraz zamanımı aldı, duvardan destek alarak ayağa kalktım ve elimi karnıma bastırarak kapıya doğru ilerledim. Askılıkta duran levyeyi hızlıca kavradım ve kapıyı sertçe açtım. Bana şaşkınlıkla bakan adamları gördüğümde kaşlarımı kaldırarak sorarcasına onlara baktım.
