Her şey duygusuz bir kadının, intikam için ant içtiği yolda başladı. Ona sıkılan kurşunlar, bir yerlerde içten içe ona aşık bir adamın göğsüne saplandı. Çocukluğundan beri bu duygusuz kadından ve annesinden intikam almak isteyen adamın her gece kul...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-
Güç, tutku, nefret ve kin.
Birbirleriyle benzerlik göstermeyen bu dört duygu, hissedebildiğim nadir duygulardan birkaç tanesi.
Ve tam da şu an, nefret ve kin bedenime bir zehir gibi işliyordu.
''Orada olduğunu biliyorum.'' Dedim derin bir nefes alarak kendimi kontrol etmek istercesine. Binanın bodrum katındaydım, ortalık sessiz ve karanlıktı. Her beş saniyede bir su borularından yere damlayan sular zemine düşerken ses çıkartıyor, aynı zamanda zemini de ıslatmaya birkaç saatte yetiyordu. Topuklu ayakkabılarımın ıslak zeminde çıkarttığı gürültülü ses, her adımımda kulağıma fısıldıyordu. Kollarımı birbirine dolayarak duraksadım ve etrafımda dönerek bakışlarımı etrafta gezdirdim. Ses yoktu.
''Nereye kadar saklanacaksın? Artık ortaya çıkmanın vakti geldi anne.'' Tekrar yürümeye devam ettim. Benim ayak sesimden farklı bir ses duyduğumda duraksayarak gülümsedim ve arkama döndüm. Kafasındaki şapkayı eline almış bir şekilde karşımda duruyordu. Yüzü ifadesizdi, çok geçmeden gözlüğünü de çıkarttı ve bakışlarını üzerimde gezdirdi. Sinsice gülümsedikten sonra bir iki adım daha yaklaşarak beni süzmeye devam etti. ''Bana benzemişsin,'' diye fısıldadı. Parmaklarını siyah saçlarından geçirerek önüne aldı ve mavi gözlerini üzerime dikti. ''İşte benim kızım.''
''Bana kızım deme hakkını kendinde bulabiliyor musun gerçekten?'' dedim umursamaz bir tavırla. Kolları çözdüm ve ona doğru bir adım attım. ''Hiçbir halt yememişsin ve bana hiçbir zarar vermemişsin gibi. Sanki... anne olmayı becerebilmişsin gibi?''
Kaşları çatıldı ve öfkeyle bana baktı. Gülümsedim. Onun öfkeli halleri içimde bir yerlerde saklanan küçük kız çocuğunu korkudan titretse bile, umursamadım ve gülümsedim. Ondan nefret ediyordum.
''Neden benden daha iyi bir anne olmayı denemiyorsun?'' yüzüne soğuk bir gülümseme yerleştirdiğinde tırnaklarımı avucumun içine geçirdim. Duygusuz kadının tekiydi. Ne kadar çabalarsam çabalayayım, onun karşısında bir yenilmez değildim. Kafamı kaldırdım ve hafifçe tebessüm ettim. ''Kızımı orta yerde bırakır, çekip giderim diye korkuyorum. Anne olmayı, sadece gerçekten becerebileceklere bırakalım.''
Kıkırtısı kulağıma doldu. ''Nerede benim karşımda korkudan titreyen küçük kızım?''
''Senden nefret ediyorum.'' Diye tısladım üzerine yürürken. Gülümsemeyi sürdürerek hızlıca bileğimden tuttu. ''Benden nefret etmenin sırası değil. Neyin içindesin bilmiyorsun. Biz aynı taraftayız, birbirimize karşı nefret besleyemeyiz. Senin kim olduğunu en iyi ben bilirim, o yüzden kapa çeneni. Beni dinleyeceksin ve dediklerimi yapacaksın.''
