In Between

Chapter 39

Chapter 39

Hindi pa nga ako nakaka-move on sa ginawa kong eksena sa kanila kahapon. Tinakasan ko siya kahapon kasi nahihiya ako. Tapos ngayon andito siya. Nakakahiya talaga. Dapat hindi na lang ako sumama kay Miss Celine kahapon. Pahamak talaga ang mga kapatid ni Seb.

Dahan-dahan akong napalingon sa kanya nang may marealized ako, "Ibig...ibig-sabihin totoo talaga 'yung..." taka akong tumingin sa kanya habang nakaawang nang kaunti ang bibig ko.

"Bugs will enter to your mouth or you want a kiss again?" dali-dali kong sinarhan ang bigbig ko at tinakpan ko pa ng kamay ko. May naramdaman na naman ako kung ano sa dibdib ko nang marinig ko ang tawa niya. Ngayon ko lang uli siyang narinig tumawa. My heart warmed by his laughter.

"I guess your friend already told my secret to you. I like your friend..." sinamaan ko siya ng tingin at kinunutan ko siya ng noo. Hidni naman nabanggit ni Joyce sa akin na may gusto pala si Seb sa kanya. Kung ano-ano pa sinabi. Inaabangan daw. Siya naman pala ang inaabangan hindi ako!

Teka ano bang pake ko? Edi good for them. Maging masaya sana silang dalawa. May page-emote pa sa akin kanina. Ito na ba ung sinasab ko kaniang may iba pang magkakagusto sa kanya? Grabe lang ha.

"She genuinely cared about you. She's suspicious of me, I'm sure. And then came the day when she confronted me. I was startled when she knocked on my car window. I was afraid she was going to smash my window. She questioned about my intentions, which I explained to her. When she heard it, she was overjoyed. I believe she is one of your true friends." Hindi ko man lang naggawang ma-touched sa kwento niya. Lalo lang nag-init ang ulo ko. Para sa kapurat na paguusap nila nahulog na agad siya?

Pero hindi ako dapat magalit sa kanino man sa kanilang dalawa. Ayun naman ang gusto ko e. Makahanap sila ng taong magpapasaya sa kanila. Dapat magalit ako sa sarili ko dahil hinayaan ko na namang maging masaya ang ibang tao bago ang sarili ko. Kung sabagay ito talaga ang dapat mangyari. Napaaga lang siguro kaya hindi ko agad ma-absorb.

"I think you really like. Balik na tayo doon siya ang dapat nakaupo rito." Nakasimangot kong sabi sa kanya. Hindi ko alam kung bakit biglang uminit ang ulo ko sa kinuwento niya. Bakit baa ko magagalit?

Sinamaan ko lalo siya nang tingin. Tinawanan niyaa lang ako. Nagpatuloy lang sa siya pagmamaneho. Bahala siya diyan hindi ko siya papansinin.

"Are you in a bad mood? I'm just glad you found a friend like her; I recall the story you told me about how you didn't have one. But you know I'm always willing to be both your best friend and lover." Lumingon pa siya sa akin para makita nag reaksyon ko.

Nakita niya tuloy akong mukhang ewan dahil sa sobrang pula ng mukha. Para pa akong nagulat na pusa. Tumalikod na lang uli ako sa kanya para kalmahin ang sarili ko. Kung ano-ano ang lumalabas sa bibig niya. Akala niya nakakatuwa e para na ako nga akong aatakihin sa puso sa mga sinasabi niya. Nabubuhay na naman ang dopamine ko sa katawan. Sabagay ngiti niya nga lang kinikilig na ako e. Paano pa ngayon na kung ano-ano ang sinsabi niya.

When we first met, he was a lot different. That time, he didn't even crack a smile. He doesn't say much, but if it's about work, he'll definitely say something. He's a workaholic who doesn't even remember to eat on time. If I hadn't reminded him, I would sometimes bring him food just to make sure he didn't go hungry. It's nice to reminisce about those times with him. When the employer-employee relationship still exists.

"You were staring at me for far too long. I will compensate my talent fee later." Nagulat ako nang bigla siyang umimik. Kanina pa pala akong nakatitig sa kanya.

"Anong talent fee? Wala ka namang talent." Nakakunot ang noo ko habang nakatingin sa kanya.

"My talent for being irresistible." Kumindat pa siya na nagpabilis nang tibok ng puso ko.