In Between

Chapter 31

Chapter 31

Buong araw puro kamalasan ang nangyari sa akin. Muntikan pa akong mawalan ng trabaho. Naaalala ko pa ung sermon ng bruha na 'yon. Hindi na ako pwedeng mag-meet ng client. Pinagre-recycle na lang ako ng papel kapag tapos na ako sa iba kong gawin. Naging taga-timpla na naman ako ng kape. Humanda talaga sa akin ang lalaking 'yun kapag nakita ko siya uli.

Hindi ko alam kung anong gagawin ko kung nawalan talaga ako ng trabaho. Ang hirap ngayon maghanap ng bagong trabaho. Ngayon na magkasama na uli kami sa bahay nina tita lalong hindi ako pwedeng mawalan ng trabaho. Sana wala ng mangyaring kakaiba sa akin ngayon, pauwi na rin naman ako kaya sana tama na yung kamalasan na 'yon buong mag-hapon.

Iniisip ko minsan, ako na ba ang pinaka-malas na tao? Pero na-realized ko na kung tutuusin maswerte pa rin ako compare sa mga naghihirap at kailangan ng tulong. Nagpapasalamat na rin ako kahit may kamalasang dumating may maganda rin namang nangayayari.

"Zyrine..."

"Ay kabayo!" Nagulat ako sa biglang pagtawag sa pangalan ko. Nakakatakot pa ung pagkakasabi feeling ko nasa action movie ako.

"Sebastian? Akala ko umalis ka?" Pangalawang araw pa lang niya 'to sa business trip niya. Bakit na andito na siya?

Kakaiba ang itsura niya, parang hindi siya natulog simula nung umalis siya. Mukhang stress na stress siya. Pati ang suot niyang long sleeve hindi rin maayos ang pagkakasuot, puro gusot pa. This is the first time I saw him like this.

"Let's talk." isa lang ang naramdaman ko ng sabihin niya 'yon, kaba. Kinabahan ako bigla sa pwedeng mangyari ngayon.

Sumakay kami sa kotse niya. Wala umiimik sa aming dalawa. Wala rin naman akong maisip na sabihin. Nafi-feel ko rin na baka hindi niya lang din pansinin ang sasabihin ko. Kakaiba ang aura niya, nakakatakot. Sanay naman ako na suplado lang siya at tahimik lang pero mas dumoble ata ngayon.

Hanggang makarating kami sa paboritong pasyalan ng mga galang tao lalo na ang mga kabataan ay walang umimik sa amin. Sumunod an lang ako sa kanya kung saan niya gusto kaming magusap.

Napili niyang pwesto ay kakaunti ang taong naglalakad. Kailangan talaga dito kami magusap, ano kami secret agent baw may makakitang naguusap kami. Dapat ko nang sulitin ang oras na magkasama kami dahil ito na ang huling kakausapin ko siya. Dapat ko nang tapusin ang matagal ng tapos.

"Ano bang paguusapan natin at kailangan dito pa tayo mag-usap." pagsira ko sa katahimikan.

"I don't know what should I feel. If I'm going to be happy because you're okay or I will be irritated. I've calling you for so many times and all of it was rejected." panimula niya.

Nakaramdam tuloy ako bigla ng guilt. Kung alam lang niya kung paano ko pinigilan ang sarili kong sagutin ang bawat pag-ring nag cellphone ko. Kung ilang beses kong muntik-muntikan ko nang sagutin.

"Because just like your phone calls I'm also rejecting you." ang kaninang nasa malayong tanaw ay nakatingin na sa akin ngayon.

"What are you saying?" Lumapit siya sa akin at hinawakan ako sa ulo at leeg, "May sakit ka ba? Ano bang sinasabi mo?" Nagtatakang tanong niya.

Hinawi ko ang kamay niya at lumayo sa kanya. Ito na ang tamang oras para sabihin 'yon. Hindi ko ja kailangang pang patagalin. Mas mahihirapan lang ako kung patatagalin ko pa. Sa tingin ko ito ang dapat at kailangang gawin kaya wala ng makakapigil sa gagawin ko.

"Wala akong sakit Sebastian. I'm serious. Let's stop this." umiwas ako ng tingin sa kanya dahil hindi ko kayang makita ang malulungkot niyang nga mata.

"Zyrine talk to me please." pagmamakaawa niya sa akin habang iniiwasan kong mahawakan niya ako.

"Sebastian ako ang nagmamakaawa sa'yo tigilan mo na ako. Wala kang mapapala sa akin. Let's just forget everything happened to us." sabi ko sa kanya habang pinipigilan kong magpakita ng emosyon.