Moordvrouw story

hoofdstuk 9

~ evert ~

Als we bij de gymzaal aan komen horen we 2 jongens schreeuwen. Aan hun stem te horen zijn ze rond een jaar of 15. Fenna kwam met de opmerking dat het niet verstandig zou zijn om gewoon door de deur naar binnen te lopen dus zijn we nu op zoek naar een andere mogelijkheid om de gymzaal binnen te komen. Door het raam van een ander lokaal zien we dat er aan de zijkant van het gebouw een soort van balkon is. “ wat doen we ? “ “ we nemen gewoon het balkon en dan zien we wel “ samen met fenna loop ik richting het balkon .  “ wie verzint er nou om een balkon te bouwen en dan een mogelijkheid om het balkon te betreden achter wegen te laten “ “ geen idee evert, maar wat doen we nu ? “. ik denk even na, het balkon loopt naar de gymzaal en daar eindigt het dus we moeten wel via hier het balkon op. “ fenna doe even 5 stappen terug “ “ wat ga je doen dan ? “ “ een liedje zingen en een dansje doen, wat denk je anders ? “ zeg ik lachend. Fenna zet een paar stappen terug en ik maak me klaar om de ruit in te trappen, het zal wel dubbel glas zijn maar toch moeten we wat doen. Tot mijn verbazing is het niet eens dubbel glas dus kunnen we gelijk door lopen, het balkon op. Gelukkig is er bij de gymzaal wel een deur naar binnen dus hoef ik niet weer een glas in te trappen, waardoor de kans dat ik me open haal aan het glas kleiner word. op het teken van fenna trek ik de deur open en staan we oog in oog met de 15 jarige schutter. Op de grond ligt een jongen en door het bloed op de grond te zien is hij geraakt. “ laat dat wapen vallen anders schiet ik “ schreeuwt fenna. De schutter richt zijn wapen weer op de gewonde jongen en wil opnieuw de trekker overhalen. Zover komt het gelukkig niet, fenna heeft de schutter in z’n been geschoten waarna hij op de grond viel en het uitschreeuwt van de pijn “  ga jij maar naar het slachtoffer ik arresteer de schutter wel “ zegt fenna en rent richting de schutter die nog half huilend van de pijn op de grond ligt. ik ren richting de andere jongen, maar als ik zijn gezicht zie versnel ik mijn passen en ben ik naar mijn gevoel  binnen 2 seconde bij hem. “ wat doe jij hier ? “ vraag ik verontwaardigt. “ de koeien eten geven dat zie je toch “ zegt de jongen sarcastisch. Ik kan niet zien of hij blij is om mij te zien of boos, het enige wat ik van zijn gezicht kan aflezen is dat hij pijn heeft. er komen 4 ambulancebroeders aan gerend en nemen de zorg van het slachtoffer en de schutter over. Als de jongens de twee ambulance’s in worden gereden besluit carla dat ik en fenna achter de ambulance’s aan moeten rijden zodat ze gelijk mee kunnen voor verhoor als ze klaar zijn in het ziekenhuis. Onderweg naar het ziekenhuis is het stil in de auto. Ik blijf maar denken aan wat er zo juist is gebeurt. “ ga jij kijken bij het slachtoffer ? dan ga ik naar de schutter “ vraagt fenna. ik weet niet hoe snel ik ja moet zeggen en loop naar de balie toe. “ evert numan en dit is mijn collega fenna kremer we zijn hier voor de 2 neergeschoten jongens die net zijn binnen gebracht “ “ weet u de namen niet ? “ “ nee “ zeg ik kortaf. natuurlijk weet ik de naam  van het slachtoffer maar dat hoeft fenna niet te weten, nog niet in ieder geval. Als carla er achter komt dat ik hem ken word ik gelijk van de zaak gehaald en dat wil ik dus echt niet. “ kamer 19 en kamer 20, op de tweede etage “ “ oke dankje “. “ nou zie je zo “ zegt fenna terwijl ze kamer 19 in loopt waar de schutter op dit moment ligt. Als ik voor kamer 20 staat twijfel ik of ik wel naar binnen moet gaan, wat als hij boos op me is en wilt dat ik weg ga ? Toch moet ik het doen of ik het nou wil of niet. Met lood in m’n schoenen stap ik de kamer in en ga op de stoel in de hoek van de kamer zitten. De arts is nog bezig met de jongen te verbinden dus gelukkig hoef ik niet met de jongen te praten. “ nou meneer u mag gaan, zodra de wond gaat ontsteken moet u zo spoedig mogelijk terug komen “ zegt de arts als hij klaar is met de wond te verbinden. “ zal ik doen “. Zonder wat te zeggen loop ik samen met de jongen naar beneden waar fenna en de schutter al op ons staan te wachten. De schutter zit in een rolstoel doordat hij niet kan lopen door de wond in zijn been maar ondanks dat heeft hij toch handboeien om, voor het geval dat hij toch wil proberen te ontsnappen. “ het lijkt me niet verstandig om hun twee in de zelfde auto te vervoeren “ “ nee je hebt gelijk, ik bel bram wel even of hij mij kan ophalen, ga jij maar met het slachtoffer naar het bureau “ “ zeker ? “ “ ja heel zeker “ “ oke dan,  zie je zo “ ik wijs richting mijn auto als teken dat de jongen moet gaan zitten. Eenmaal op het bureau aan gekomen wacht ik tot fenna en bram er zijn voordat ik begin met de overhoring. “ wie eerst ? “ vraagt bram als hij samen met fenna en de schutter aan komt lopen “ laten we ze om de  beurt verhoren dat is misschien makkelijker “