Moordvrouw story

hoofdstuk 44

~ Fenna ~

' Fenna, blijf alsjeblieft. ' Er gaat van alles door me heen. In eerste instantie schrik. Het was zo stil in de kamer en opeens klinkt er geluid. De tas die ik in mijn handen had ligt nu met inhoud en al op de grond. Maar veel tijd om bij de schrik stil te staan heb ik niet. Bijna tegelijkertijd komen de twijfels. Heb ik het wel goed gehoord ? Was het niet alleen mijn verbeelding ? Met een ruk draai ik me om. De kamer is donker, er schijnt alleen een heel klein schemerlampje in de hoek. Hoe donker het ook is, ik kijk recht in twee blauwe ogen. Als of zijn ogen licht geven in het donker. Met twee stappen sta ik weer naast het bed. Net als een of ander nachtdier kan ik alles perfect waarnemen ook al is het zowat helemaal donker. Door de langzame bewegingen die zijn borst maakt realiseer ik me dat dit helemaal geen droom is. Dit is de werkelijkheid. De werkelijkheid die net zo mooi is als een droom. Mijn ogen volgen een weg richting zijn gezicht. Bij zijn ogen blijf ik hangen. Er word terug gestaard. ' Hey ', brengt hij schoor uit. Meteen vlieg ik hem om zijn hals. Onder me klinkt wat gekreun en gesteun. Door alle vreugde ben ik vergeten waarom hij hier nou precies lag. Direct laat ik los. Evert grijpt meteen naar zijn ribben. ' sorry ', klink ik beschaamd. Het was helemaal niet de bedoeling om hem pijn te bezorgen. Misschien moet ik inderdaad maar eens beter gaan nadenken voordat ik iets doe, zoals Evert wel eens vaker heeft geopperd. ' Het geeft niet, 't is oké. ' De tranen lopen weer over mijn wangen. Dit keer niet van verdriet maar van blijdschap. Hij is wakker - ondanks alle negatieve veronderstellingen van de artsen. Ik wist dat hij sterk zou zijn, maar toch. Nu hij het zelf heeft bevestigd is het een nog beter gevoel. alle uren hier aan dit ziekenhuisbed zitten is niet voor niks geweest. Het heeft geleid tot resultaat. Tuurlijk, ik snap heus wel dat het misschien niet bij heeft gedragen aan het feit dat hij nu wakker is. Dat heeft hij helemaal zelf gedaan. Maar wie weet. Misschien heeft hij toch onze aanwezigheid gevoelt. Het kan. Nu weet ik dat niets te gek is. Alles kan, zolang je er maar in gelooft en er voor vecht.

' wat is er gebeurd ? ' Nu dit nog. Hoe moet ik hem het nou gaan uitleggen ? Na een korte twijfeling besluit ik het maar allemaal te vertellen. Zonder details achter te laten. Als ik het nu niet vertel komt hij er ooit toch wel achter. Om nou het risico te lopen dat hij het me dan kwalijk neemt, omdat ik het heb verzwegen wil ik absoluut niet lopen. ' weet je nog die melding waar ik en Bram op af zijn gegaan zonder jou ? ' ' ergens vaag. ' Ik knik. De dokter had eens verteld dat als hij wakker zou worden hij kans tot geheugenverlies zou hebben. Ik slik even, nu komt het moeilijkste gedeeld. ' je bent neergeschoten en heb daarna bijna een maand in coma gelegen ' ' jezus ' Het snikken van mij word steeds iets harder. Waarom ? Geen idee. Het gebeurt gewoon. ' Kom eens hier. ' Evert klopt naast hem op het bed. Ik loop andere kant en ga naast hem liggen. ' Ik was zo bang Evert. De artsen hadden je al bijna opgegeven. Nog een paar dagen en dan hadden ze de stekker eruit getrokken hoorde ik iemand zeggen. ' Ik begin steeds harder te huilen. Het interesseert me ook niet meer dat hij het hoort. Vroeger was dat een heel ander verhaal geweest. ' hè, kijk me eens aan, ' terwijl ik de tranen uit mijn ogen wrijf probeer ik hem aan te kijken, ' ik ben er weer en ik ga ook niet meer weg. Je bent nog lang niet van me af, oké ? ' ' ik ben blij dat je weer wakker bent ' ' ik ook. ' Hij slaat een arm om me heen en trekt me dicht tegen hem aan. Ik sluit me ogen en geniet van dit moment. Ik voel nog een kus op m'n haar en voel dan hoe ik langzaam in slaap val.