Moordvrouw story

hoofdstuk 40

~ fenna ~

Ik en Carla zijn twee stappen van de ingang verwijderd en de muffe ziekenhuisgeur komt ons nu al te gemoed. Even blijf ik staan. Kan ik het wel ? Nee, maar ik moet wel. Voordat de automatische deuren openen kijk ik kort naar mijn chef. Van haar gezicht is weinig emotie af te lezen maar ik weet precies hoe ze zich van binnen voelt als ze zo'n blik opzet; gespannen. Zodra ik één stap binnen heb gezet herhaalt het drama zich weer. Alsof het een slechte film in slow motion is zie ik weer alle beelden tot in de kleinste details. Ik weet zelfs nog precies wat iedere aanwezige voor kleren aanhad. Dit had een doodgewone dag kunnen zijn. Ik had hier niet hoeven staan. Maar toch moet ik weer door de afschuwelijke witte gangen van dit ziekenhuis lopen. Ook al hebben we deze route gister in een hoog tempo en helemaal in shock afgelegd weet ik nog precies hoe we bij de juiste kamer moeten komen. Het is rustig op de afdeling waar we moeten zijn. Voor de deur van kamer 349 blijf ik staan. De lamellen die voor het glas naast de deur hangen zijn gesloten, net als de deur. Ik haal een paar keer diep adem. Voordat ik een handreiking kan doen naar de deurklink heeft Carla de deur al open gemaakt en is ondertussen zelfs al in de kamer. Ze pakt een stoel uit de hoek en neemt plaats aan de linkerzijde van Evert's bed. Ik pak ook een stoel en ga tegen over Carla zitten. Evert is gelukkig niet meer zo wit als toen hij gister werd binnen gebracht. Zijn ogen zijn gesloten maar het lijkt alsof ik zijn mooie blauwe ogen nog gewoon kan zien. Het is vreemd om hem hier te zien liggen maar niet met hem te kunnen praten of op een andere manier te kunnen communiceren. Ik kan van alles doen, ik kan tegen hem praten, ik kan hem aanraken, maar hij zal op geen enkele manier reageren. De tranen lopen over mijn wangen alsof Usain bolt over de atletiekbaan sprint. Carla heeft een lege blik in haar ogen. Als of ze er niet helemaal bij is.

Twee uur lang zitten we nou al in stilte naar Evert te staren. Mijn vader zei altijd dat staren niet netjes was maar dit is anders. Ik kan mijn ogen gewoon nergens anders op richten of ze gaan automatisch weer terug naar Evert die er ondanks alle omstandigheden vredig bij lijkt te liggen. De ringtone van Carla haar telefoon verbreekt de stilte die twee uur lang heeft geduurd. Na een kort gesprek stopt Carla haar telefoon weer in haar zak en staat ze op. " Liselot heeft nieuwe sporen gevonden " zegt ze met al wat meer emotie dan voorheen. Ik spring op. Misschien iets te hard want de stoel waarop ik zat vliegt naar achter en beland op de grond. Snel zet ik de stoel weer netjes overeind en loop automatisch richting de deur. Ik draai me nog een keer om naar Evert en loop dan snel weg voordat ik dalijk weer moet huilen. Als we de straat in rijden waar gister het schietincident plaatsvond zie ik de rest van het team al staan. Zodra ik de auto uit ben heb ik eindelijk weer mijn stem terug. " vertel " zonder antwoord te geven lopen Lies en Bram naar een grote flat. Ik zucht even maar loop toch samen met Carla en Menno achter ze aan de flat in. " dat word de trap nemen " wijst Bram op een vel papier dat aan de lift is geplakt met daarop; defect. " hoeveelste etage moeten we zijn ? " " op het dak, 16 dus " antwoord Lies droog. " ook dat nog " zuchten ik en Bram tegelijk. Helemaal uitgeput en zuchtend komen we aan op het dak van de flat. Behalve Lies, zij lijkt nergens last van te hebben. Ze gaat het minst vaak mee op pad maar heeft wel de beste conditie. Apart. Ze neemt ons mee naar de rand. Vanaf hier hebben we uitzicht op het grootste gedeelte van de stad. Ondanks dat je de mooiste dingen kunt zien vanaf hier word mijn aandacht toch getrokken naar één bepaalde straat. De straat waar het gister allemaal gebeurde. " daar " we volgen allemaal de wijzende vinger van Liselot. We komen uit bij een aantal opgestapelde tegels. Als we dichterbij komen zien we wat ze bedoeld. Bovenop de tegels ligt een hoopje kruit. We zijn al een stap dichterbij de oplossing. Het type wapen en de plek vanaf waar er is geschoten hebben we al. Nu de dader nog achterhalen en hem oppakken. En niet vergeten, Evert moet weer de oude worden. Dan is de zaak pas echt afgerond.