Moordvrouw story

hoofdstuk 22

~ fenna ~

De man met de koffer is wel nog steeds op de recherche afdeling aanwezig. Ik probeer zo weinig mogelijk naar de man te kijken maar het lukt niet bepaald goed. Ik ben gewoon te nieuwsgierig wie die man is en wat hij komt doen. Evert is die man  volgens mij ook meer dan zat. De man leunt naar voor om te kijken wat Evert nou precies aan het doen is en Evert draait zich ruw om. De man schrikt van de onverwachte beweging en doet een paar stappen achteruit.

“ als jij nou is stopt met mij te controleren dan kan ik weer gewoon aan het werk zonder dat ik de hele tijd voor jou moet stoppen “ zegt Evert boos. De man is niet gecharmeerd van de woorden van Evert en loopt met grote passen naar het kantoor van Carla. “ die durft niet meer terug te komen hoor “ grapt Bram. De man heeft de hele dag bij Carla in het kantoor gezeten en ook Carla heeft haar eigen niet meer laten zien. De diensten zitten er eindelijk op. Ik doe de computer uit, pak mijn jas, en maak aanstalten om naar mijn auto te lopen.Ik zeg nog even het team gedag en wat andere mensen die ik op weg naar de uitgang tegen kom en de automatische deur opent zich. Ik adem de frisse lucht in. na een hele dag op zo’n bureau te zitten, waardeer je frisse lucht nog het meest van allemaal als je eindelijk klaar bent met werken. Ik ben bijna bij mijn auto als ik opeens helse steken in mijn buik krijg. De pijn is zo erg dat ik moeite heb met recht op staan. Ik wankel net als een pinguïn naar mijn auto toe. Ik doe het portier open en laat me op de stoel achter het stuur zakken, met mijn rug naar de bijrijderskant en mijn benen buiten de auto.

Wat is dit nou weer ? De pijn kwam uit het niets en wil niet meer wegtrekken, het lijkt met de seconde erger te worden. Ik zet mijn ellebogen op mijn bovenbenen en leg mijn hoofd in mijn handen. Ik probeer zo goed mogelijk mijn tranen te onderdrukken, ik wil niet huilen. Ik hoor voetstappen mijn richting in komen maar heb de kracht niet om op te kijken. De voetstappen komen steeds dichter bij en stoppen nog geen 3 meter van mij vandaan. Aan de puma’s te zien is het Evert die voor me staat.  “ gaat het wel ? “ “ ja gaat wel “ ik probeer hem aan te kijken maar tevergeefs, ik kom niet veder dan zijn knieën. “ ik merk het “ zegt Evert sarcastisch terwijl hij voor me knielt waardoor ik hem nu wel in zijn ogen kan kijken. Ik zie een bezorgde blik in zijn ogen. ik wil net vertellen wat er is als ik weer steken krijg. Ik krimp weer in elkaar en verlies de strijd tegen de tranen uiteindelijk.

“ fen kijk me is aan “ ik kijk hem met een wazige blik aan. “ jij gaat mee naar het ziekenhuis “ “ ik wil niet naar het ziekenhuis, het gaat wel “ “ dan heb je pech, je gaat gewoon mee of je nou wil of niet. Het zekere voor het onzekere. Maar 1 ding,  ik rij, ik ga zo niet naast je zitten dat kan je vergeten, dat is alleen maar om problemen vragen “ Ik geef een klein instemmend knikje, het is inderdaad beter dat hij rijd. Evert helpt me aan de andere kant van de auto te komen en zorgt dat ik goed zit. Zelf stapt hij achter het stuur.  

Ik probeer gewoon op eigen kracht uit te stappen maar m'n lichaam werkt niet mee.

" eigenwijs dat je bent " zegt Evert terwijl hij een  arm achter m'n knieën slaat en de andere achter mijn rug. Evert draagt me naar binnen en zet me op een stoel in de wachtkamer en loopt terug naar de balie.

" dokter is onderweg " " mooi "

We zitten in stilte in de wachtkamer. Tegen over me zit een jongen iets jonger dan mij en Evert, met om zijn been blauw gekleurd gips. 3 stoelen naast mij zit een vrouw met een een klein kind, en aan de  andere kant van de wachtkamer zit een ouder echtpaar. " mevrouw kremer ? " een vrouw in een witte jas komt de wachtruimte in gelopen. Ze draagt bijna net zo'n zelfde jas als Liselotte.

Dat zal de dokter wel zijn. " dat ben ik "

" je mag mee lopen naar kamer 7 " en de vrouw loopt alvast voorop. " lukt het of moet ik je weer helpen ? " " het gaat wel denk ik "

Het gaat inderdaad wel, maar niet van harte.

De arts vraagt allemaal vragen, op de helft weet ik niet eens antwoord. " ik moet een bloedtest afnemen en ook wat andere testjes zodat we kunnen zien wat er nou precies aan de hand is. u kunt even mee lopen naar de kamer hiernaast, daar word u onderzocht " we staan op en volgen de vrouw. Ik moet op een bed liggen en er worden allemaal verschillende testen gedaan. " ik ben zo terug met de uitslagen, u kunt hier gewoon blijven en wachten " in spanning wacht  ik op de uitslag. Ook Evert zit nou niet bepaald rustig op z'n stoel. Hij zit maar een beetje heen en weer te bewegen en met zijn voet op de grond te tikken, als je het mij vraagt best irritant, maar goed. De dokter komt terug met een clipboard vol papieren. De vrouw begint haar verhaal. Mijn ogen worden groot en volgens mij staat mijn mond wagen weid open. Ik had van alles verwacht, maar dit zeker niet.