Moordvrouw story

hoofdstuk 39

~ fenna ~

De muren van het politiebureau lijken grijzer dan ooit. Elke stap die op de vloer van het bureau word gezet lijkt steeds zwaarder te worden. De plek waar iedereen altijd wel in was voor een gesprek of een geintje was nu zo stil. Niemand weet zo goed wat te zeggen en de woorden die wel worden uitgesproken zijn meer steunbetuigingen naar elkaar toe. Terwijl de thermometer buiten 28 graden Celsius aangeeft en de stranden worden overspoeld door vakantiegangers worden de gedachtes van de mensen op het bureau overspoeld met ongeloof. Niemand kan begrijpen en geloven wat er is gebeurt. Zelfs ons team niet ook al hebben we het met onze eigen ogen gezien. Misschien willen we het ook wel niet geloven. Gisteravond zijn Bram en ik nog tot laat bij Evert in het ziekenhuis gebleven, totdat een van de dokters ons naar huis had gestuurd. Carla had iedereen vandaag een vrije dag gegeven maar niemand had daar de behoefte aan. Iedereen wilde gewoon werken, om afleiding te zoeken en om de zaak rondom de schietpartij op te lossen. Wat nog eens lastig kan gaan worden aangezien we nog geen enige vorm van informatie hebben. Niemand weet waar we moeten beginnen. Niet omdat we daar de kennis niet voor hebben maar omdat we allemaal met onze gedachtes ergens anders zitten, bij Evert. De enige zaak waar we op dit moment aan werken is de zaak van Evert. De rest van de zaken worden door een ander korps behandeld. Carla had in dit geval haar werknemers boven de rest gezet, iets wat we allemaal kunnen waarderen.

Ik steun met mijn handen op de wasbak terwijl ik mezelf in de spiegel bekijk. Van mijn gezicht kan je duidelijk aflezen dat ik vannacht slecht geslapen heb, of eigenlijk helemaal niet. Iedere keer als ik mijn ogen sloot zag ik de beelden weer voor me, hoe Evert op de grond lag en hoe zwak hij eruit zag in het ziekenhuis. Iedere keer voelde ik een dikke laag kippenvel op mijn huid ontstaan als ik er aan dacht. Nu nog steeds trouwens. Ik maak van mijn handen een soort kommetje, vang het het stromende water op en plens het water in mijn gezicht. Ik kijk nog een keer in de spiegel. Ik zie er nog precies hetzelfde uit als 2 seconde geleden, moe & gebroken. Ik loop net de hoek om als ik tegen Bram op bots. Hij ziet er uit als een spook. Hij krijgt met pijn en moeite een kleine glimlach op zijn gezicht als een vorm van begroeting. Met moeite verplaatsen we ons zelf naar onze bureau's. Voor ons loopt Lies. Ze lijkt de knop tussen werk en privé makkelijker om te kunnen zetten dan de rest. Ze blijft ondanks alles gewoon professioneel, iets waar ik een grote bewondering voor heb. Carla en Menno staan ons al bij de bureau's op te wachten. Bram en ik laten ons op een stoel zakken terwijl Liselot een diashow op de beamer opstart. " De kogel is net van uit het ziekenhuis aangekomen en dat heb ik onderzocht " begint ze haar verhaal. Geen van ons zegt iets waardoor ze snel begrijpt dat ze verder moet gaan met haar verhaal. " De kogel kwam van een wapen dat vooral door sluipschutters word gebruikt " " de dader heeft dus een verre afstand moeten overbruggen voordat hij zijn doelwit had geraakt  ? " vraagt Menno. " zou kunnen " is de droge reactie van Liselotte " kun je zulke wapens in Nederland gewoon krijgen ? " " vooral mensen in het leger of speciale eenheden van de politie hebben zo'n wapen " " Liselot gaat samen met Bram terug naar de PD voor meer bewijsmateriaal, en Menno aan jou de taak om te kijken of er ergens zo'n type wapen ontbreekt. Ik ga samen met Fenna terug naar het ziekenhuis " iedereen knikt en komt langzaam in beweging.

De weg naar het ziekenhuis lijkt uren te duren. Doordat zowel ik als Carla beide geen passende woorden kunnen vinden is het stil in de auto. Carla zit achter het stuur en ik staar maar een beetje naar buiten. Het is best mooi weer. Overal zie je mensen in de tuinen liggen zonnen, kleine kinderen die buiten aan het spelen zijn, vaders die met hun zoons en soms ook dochters aan het voetballen zijn. Over een paar jaar kijk ik misschien wel naar Evert die met ons kind aan het voetballen is. Ook al is er een mogelijkheid dat Evert de geboorte niet eens haalt, toch houden we de moed erin. Het kan niet anders. We moeten er in blijven geloven. Je moet vechten voor de dingen waar je in gelooft. Opgeven is geen optie. Nu niet en nooit niet.