Moordvrouw story

Hoofdstuk 48

~ Fenna ~

Hand in Hand lopen we de parkeerplaats over. Het is fijn om Evert weer aan mijn zijde te hebben na anderhalve maand. Nadat hij bij is gekomen heeft hij nog een week in het ziekenhuis gelegen. Zijn schotwond was nog niet helemaal genezen zoals het hoort en daarom wilde ze hem wat langer houden ter observatie. Evert was het er totaal niet mee eens. Die wou gelijk de volgende dag al weer naar huis. Jammer voor hem hebben de artsen toch het laatste woord gehad en moest hij langer blijven. Een week om precies te zijn. Tot vandaag. Een uur geleden kwam het nieuws, tot alle vreugde van Evert natuurlijk. Geef hem eens ongelijk. Ik had geopperd om hem naar huis te brengen maar dat idee had hij direct afgewezen. 'we gaan eerst langs het bureau,' had hij resoluut gezegd. Drie keer raden waar we nu dus zijn. Het zal wel weer even wennen voor hem zijn. Vooral om weer in het ritme van het werken te komen. Maar ik ben er van overtuigd dat het allemaal weer goed komt. Hoe lang het zal duren voordat hij er weer aan gewend is weet ik niet. Net als Evert. Net als de rest. Het is afwachten. We zullen wel zien. Laten we, of eigenlijk hij, maar eerst afwachten wat Carla nu te zeggen heeft. Misschien moet hij wel met betaald verlof of zo. Hopen voor Evert van niet. Dan moet hij nog langer stil zitten. Hij word nu al langzaam aan gek van het niets doen, laat staan als hij met verlof moet. Ik schrik op uit mijn gedachte door Evert die opeens stil is gaan staan. Niet heel erg beangstigend maar wel plotseling. 'ben je oké ?' Hij klinkt bezorgd. Ik knik. 'ik was gewoon even in gedachte. Niets ergs.'
In zijn ogen kan ik zien dat hij twijfelt.
'ik meen het. Ik vroeg me gewoon af wat Carla zo gaat zeggen.' Nu is het zijn beurt om te knikken. 'de beste manier om daar achter te komen is gewoon om naar binnen te gaan en het over ons heen te laten komen.' Daar heeft hij gelijk in. Dat is inderdaad de beste manier. Eigenlijk ook de enige manier. Of in ieder geval één van de weinige manieren. 'zullen we dan maar ?' Nog voordat hij antwoord heeft gegeven, laat hij mijn hand los en loopt hij al naar binnen. Ongeduldige vent dat hij af en toe is. Binnen is het rustig. In ieder geval rustiger dan toen ik het bureau gister verliet. Toen was het nogal chaotisch door een melding waar een grote groep geüniformeerde agenten op af werden gestuurd. Een uit de hand gelopen ruzie in een café tussen twee groepen voetbalfans. Ze waren met elkaar op de vuist gegaan nadat er wat beledigende opmerkingen, van beide kanten, waren geroepen. Niet echt een taak voor de recherche dus. Nu is er bijna niemand op de werkvloer te vinden. Misschien omdat het net lunchtijd is en de meeste liever buiten het bureau eten. Zeker wanneer het mooi weer is zoals nu. Een enkele collega passeert af en toe op onze weg naar de kantoortuin. Ze willen allemaal even een praatje maken met Evert. Logisch, als collega hebben ze hem toch een tijd moeten missen. Nu is het niet dat ze dagelijks met hem hebben gewerkt, maar goed. Je kan het ze ook niet kwalijk nemen. Het is meer uit collegialiteit en beleefdheid. Naar mate we dichter bij de kantoortuin komen, hoe harder een vertrouwde stem klinkt. De stem van Bram. Hij zit onderuitgezakt op zijn bureau stoel met zijn benen op zijn bureau. Tegenover hem zit een vrouw. Een vrouw die ik nog nooit heb gezien. Ik kijk even opzij. Evert haalt zijn schouders op. Aan zijn blik is te zien dat hij de vrouw ook niet kent. Als we bijna bij het tweetal zijn kunnen we een deel van hun gesprek oppikken. 'normaal gesproken zijn we op de korpschef na met z'n vijven. Een van ons ligt in het ziekenhuis na een ongeluk.' Die vrouw is dus blijkbaar een journalist van de plaatselijke zender. 'dan zullen jullie hem vast heel erg gemist hebben,' roept Evert over zich zelf in de derde persoon. Bram kijkt op. Zodra hij ons ziet staan, Evert in het bijzonder, staat hij direct op. Met grote passen komt hij op ons af gelopen. Hij vliegt Evert nog net niet om zijn nek. 'wat doe jij hier nou, man? Moet je niet in dat ziekenhuis bed liggen, de hele dag naar de het plafond staren ?' Evert schud zijn hoofd.
'ik ben ontslagen.' Bram's gezicht betrekt. Nog voor hij zijn mond kan openen om iets te zeggen heeft Carla, die blijkbaar aan was komen lopen, al het woord genomen. 'Evert, goed om je te zien. Zullen we even in mijn kantoor het een en ander bespreken ?' Evert knikt. Ik loop hem achterna naar haar kantoor. Ik sluit de deur en ga naast Evert op één van de twee stoelen zitten. 'hoe gaat het me-' ruw word Carla onderbroken door een openslaande deur. Bram stampt bijna hysterisch het kantoor binnen. 'hoezo is hij ontslagen? Carla, dit kan je niet maken. Hij probeerde z'n collega te beschermen,' raast hij aan één stuk door. Ik verleg mijn blik van Evert naar Carla, en weer terug. 'Bram, doe even rustig,' doet Carla hopeloos een poging tot het laten terugkeren van de kalmte bij Bram. 'dit slaat facking nergens op.' Bram is het er totaal niet mee eens blijkbaar. Maar waarmee is niemand duidelijk. 'Bram!' Iedereen schrikt van Evert's onverwacht verheven stem. Het is in ieder geval wel stil, Bram is in ieder geval wel stil. Hopelijk word hij nu ook rustig in plaats van een beetje staan schreeuwen.
'ik ben ontslagen uit het ziekenhuis, idioot dat je af en toe ook bent.' Direct veranderd de gezichtsuitdrukking van Bram. 'oh.' Ik moet moeite doen om mijn lach in te houden. Het is stiekem toch best wel komisch. Carla ziet er anders de humor niet echt van in. Ook Bram merkt dit. 'het spijt me Carla. Ik heb het gewoon verkeerd begrepen, denk ik,' verontschuldigt hij zich meteen. 'dit is wel een maand bureaudienst waard. Vind je niet Carla ?' grijnst Evert. Ze schud haar hoofd. Daar heeft hij zijn antwoord. Bram haalt enigszins opgelucht adem. Hij had  bureaudienst wel aan zien komen. Zeker naar zijn uitbarsting tegen over Carla. 'dat is niet nodig,' verzekert ze hem, 'ik heb wel iets anders voor je.' Nieuwsgierig kijken we haar aan. 'ik zou het fijn vinden als je dat komende tijd een aantal taken van Evert overneemt, tot hij volledig herstelt is, natuurlijk.' Alle drie kijken we haar verbaasd aan. 'ho ho e-' 'nu al  aan het oefenen voor kerst, Evert ?' onderbreekt Bram hem midden in zijn zin. Een afkeurende blik van Evert doet zijn grijns verdwijnen. 'hoe zit het dan met mij ? Ik ben toch al helemaal hersteld, ik mag zelfs naar huis,' wend Evert zich weer tot Carla. 'ik wil dat je voorlopig gewoon nog even rustig aan doet. Je hebt bijna twee maanden plat in bed gelegen. ' Evert schud zijn hoofd. 'daarom juist.' De frustratie is in zijn stem te horen. Ergens heb ik wel medelijden met hem. Hij had er toch wel naar uitgekeken om weer aan het werk te gaan. 'ik zeg ook niet dat je thuis moet gaan zitten, ik snap ook dat dat juist niet is wat je wil. Maar bureaudienst lijkt me voorlopig toch het beste. Je zal voorlopig toch nog wel last gaan krijgen en zodra het dan weer helemaal beter gaat mag je weer op pad.' Evert schud hevig zijn hoofd. Ze heeft hem nog steeds niet overtuigd. 'het is bureaudienst of met betaald verlof.' Evert zucht. Dat was juist waar hij bang voor was.
'Bureaudienst dan maar ?' Zuchtend knikt hij zijn hoofd. Ondanks dat het niet de fijnste keuze is, is dit wel voor nu de bete keuze. Hopelijk ziet hij dat zelf ook in. 'Bram, je kan weer aan het werk. Jullie wil ik beide nog even spreken,' wijst ze van mij naar Evert. Alle drie knikken we en Bram verlaat het kantoor. Zodra hij de deur dicht trekt krijgen we de volledige aandacht van onze chef.
'Voor jou geldt hetzelfde, Fenna.' Daar was ik al bang voor. Een ding scheelt; nu ben ik tenminste niet alleen als de rest op pad gaat. Nu is Evert er voorlopig ook. 'Ook geen buurtonderzoeken en dat soort ongevaarlijke dingen ?' Proberen kan geen kwaad. Niet geschoten blijft toch altijd mis. Daar valt vrij weinig aan te veranderen. Twijfelend kijkt ze me aan. Evert houd zich een beetje afzijdig, misschien maar beter ook. 'Gewoon dingen zoals familiebezoek of meegaan naar een plaats delict, om informatie te verzamelen. Evert heeft ook al bureaudienst. Jullie missen dus al iemand. Alsjeblieft, Carla. Ik zal voorzichtig zijn.' Ik zit hier gewoon bijna te smeken. Ach ja, als ik haar daar mee over de streep kan trekken is het alleen maar gunstig. 'Evert wat vind jij ?' Overvallen door de vraag en de plotselinge aandacht haalt hij zijn schouders op. 'Bureaudienst lijkt me nou ook niet nodig. Bij dingen die niet gevaarlijk zijn kan ze wel mee. Zolang ze maar voorzichtig doet.' Precies wat ik wou horen. Dankbaar kijk ik opzij. Ik ontvang een knipoog en richt dan mijn aandacht weer op Carla. Ze knikt.
'Desnoods hou ik persoonlijk in de gaten of ze wel voorzichtig genoeg is.' Resoluut schud ze nu haar hoofd. 'Mooi geprobeerd, Evert, maar daar komt niks van in. Jij hebt wél volledige bureaudienst.' Hij zucht, had toch gehoopt dat ze in zou stemmen met zijn voorstel. 'Ik zal jóu wel in de gaten houden,' grijns ik. Evert glimlacht wat sarcastisch terwijl Carla goedkeurend zit te knikken.
'Dat vind ik een veel beter idee. Doe dat maar.' Ze vind het blijkbaar dus ook wel grappig om Evert een beetje te plagen. Ze doet in ieder geval gezellig met me mee.
'Wanneer zijn jullie van plan om het de rest te vertellen ?' We halen onze schouders op. Eigenlijk hebben we daar nog niet echt over nagedacht. 'Zo snel mogelijk in ieder geval.' Begrijpend knikt ze. 'Ga maar naar huis, lekker uitrusten. Ik verwacht jullie morgen om tien uur, goed ?' We knikken beide. Misschien kunnen we dan nog een beetje uitslapen. 'Ik zal zorgen dat er morgen wat voor je te doen is, Evert.' Hij knikt. Niet van harte maar hij moet het er maar mee doen. 'En ik zal hem wel op hem letten,' grinnik ik. 'Jullie weten wat we hebben afgesproken in het ziekenhuis hè.' Beide knikken we. 'geen geflikflooi onder werktijd,' herhalen we haar ongeschreven regel synchroon. 'Nu zijn we niet aan het werk,' grijnst Evert. Nog voordat ik, of Carla, zich kan realiseren wat hij zojuist heeft gezegd voel ik zijn lippen op de mijne. Hoofdschuddend maar met een glimlach van  oor tot oor kijkt Carla toe.