Moordvrouw story

hoofdstuk 41

~ fenna ~

" Jurgen Kortman " wordt er door het bureau geroepen. Iedereen kijkt op. Liselotte komt aangelopen of eigenlijk bijna aangerend met een stapel papieren in haar handen. We kijken elkaar allemaal aan met een blik die verraad dat we niet begrijpen wat ze nou bedoeld." het DNA dat op de PD lag komt overeen met Jurgen Kortman " maakt ze het ons duidelijk." wat weten we verder over hem ? " wil Carla weten. " 33 jaar, vrouw en kind maar het mest bruikbare voor deze zaak is dat hij ooit deel uit heeft gemaakt van een speciale eenheid van de politie eentje waar ze dezelfde wapens gebruiken als die we nu in de zaak van Evert zoeken "" dus we hebben onze dader ? " " dat moeten jullie uitzoeken maar de kans is wel groot "" goed werk Liselot. Ik wil dat Fenna en Bram een bezoekje brengen aan Jurgen. Ik stuur een At met jullie mee, deze man is hoogstwaarschijnlijk wapengevaarlijk en ik wil geen risico's nemen "Bram staat al bijna bij de uitgang. Hij kan net als mij niet wachten tot het moment dat we de verantwoordelijke voor dit alles hebben opgepakt. Het ziekenhuis heeft de laatste twee weken weinig van zich laten horen vanuit zichzelf. Misschien komt dat door het feit dat Bram een vrouwelijke arts helemaal verrot heeft gescholden. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ze het er zelf naar gemaakt had. Iedere keer als iemand van het team iets vroeg of alleen al binnen kwamen deed ze arrogant. Een normaal antwoord kon ze niet geven. Het leek wel alsof het haar helemaal niet interesseerde wat er allemaal was. Ze had een uitstraling waardoor je gelijk wist dat ze niet in het ziekenhuis werkte omdat ze mensen wil helpen maar omdat ze toch ergens haar geld mee moest verdienen en dat het ziekenhuis het meest dichtbij haar huis was. Maar het feit dat ze belangrijke testresultaten van Evert kwijt was geraakt zorgde ervoor dat ze alle scheldwoorden die een mens maar kan bedenken uit de mond van Bram heeft horen komen. Ik heb Bram nog nooit zo boos gezien, het hele team eigenlijk niet. Na dat voorval in het ziekenhuis hebben ze ons minder op de hoogte gehouden dan eerst. Ik vraag me af of het ziekenhuis dat wel kan maken, maar goed op dit moment kunnen we er niks aan veranderen eerst maar eens langs de eerste verdachte.

We rijden een enorm industrie terrein op. We hadden net ook al aan de deur van het huis van Jurgen gestaan maar een buurvrouw zei dat we hem beter hier konden gaan zoeken. We lopen een tijdje rond. Het is duidelijk te zien dat er hier over een paar jaar reusachtige gebouwen staan. Overal zie je mannen met een blauwe overall aan, en een helm op hun hoofd. Ze lopen er allemaal het zelfde bij op eentje na. De man die we zoeken is het makkelijkst te vinden, zou je niet verwachten. De AT'ers nemen positie in. Bram wil zijn pasje tevoorschijn halen maar Jurgen had het blijkbaar allang door. Hij wil het op een rennen zetten en dat is ook precies wat hij doet. Dit is echt klote. Het is hier een doolhof en hij heeft als voordeel dat hij het terrein kent. Waarom kan het nou nooit eens normaal verlopen ? Bram en ik trekken ook een sprintje ieder een andere kant op.

Enigszins tevreden kijkt het team toe hoe Jurgen wordt afgevoerd naar het cellencomplex. Het team behalve Carla, Menno en Evert natuurlijk. Carla en Menno zijn in het ziekenhuis. Iedereen dacht dat we uren op zoek konden gaan nadat hij was weggerend maar gelukkig was het AT aanwezig. Ze hadden hem in minder dan 5 minuten in de boeien geslagen en in het busje gezet. Ook dacht iedereen dat we uren bezig zouden zijn met verhoren maar dat viel wel mee, binnen 28 minuten precies wisten we het hele verhaal. Hij heeft bekend. De melding waar ik en Bram op af werden gestuurd was vals alarm, Jurgen had die melding gemaakt. Hij wilde gewoon dat er politiemensen naar die bewuste locatie kwamen. Hij had uren boven op het dak van het flat gelegen met twijfels of hij het wel zou doen. Uiteindelijk had hij toch de knoop doorgehakt, hij had een doel en dat doel zou hij bereiken hoe dan ook. Hij wilde wraak, wraak op het politiepersoneel. Hem hadden ze ooit betrapt op vervalsing van dossiers wat hem zijn baan binnen de speciale politie eenheid koste. Ze hadden volgens zijn woorden z'n leven van hem weggenomen en daar moesten ze voor boeten. Wat hij voelde moesten hun ook voelen. Of in dit geval moest Evert dat voelen. Hij lag boven op het dak te wachten totdat ik en Bram arriveerden. Tot zijn spijt hebben wij nog een tijdje tijd kunnen rekken door de andere kant op te gaan. Hij kreeg weer twijfels, maar de drang om wraak te nemen overwonnen de twijfels en deden het medelijden verdwijnen. Hij zelf had net als ons niet op de komst van een derde persoon - Evert - gerekend. De bomen die in de grond stonden gaven hem geen vrij schot. Hij moest snel zijn voordat hij dalijk nog gezien werd door voorbijgangers of een politiehelikopter die toevallig voorbij kon komen vliegen. De discussie tussen mij en Evert bood hem een uitkomst. Hij kon zich verplaatsen waardoor hij nu wel vrij schot had. Hij koos willekeurig zijn slachtoffer uit, ik. Willekeurig zou ik het zelf niet echt noemen aangezien ik de enige vrouw was, maar goed. Hij richtte en maakte zich klaar om de trekker over te halen. Hij had één kleine fout gemaakt. Hij had geen rekening gehouden met het rode laserlampje. De mannen achter mij hadden het rode lichtstipje op mijn rug heen en weer zien gaan. Ze trokken me naar beneden om me te beschermen. Op dat moment loste hij het schot. Doordat Evert me naar de grond duwde was hij zelf te laat om zich te beschermen. Hij werd in zijn val geraakt. Puur toeval. Geluk bij een ongeluk noemde Jurgen het, z'n kogel raakte niet zijn doel maar wel een andere wat zijn fout compenseerde. Hij had wraak genomen en had geen spijt. Hij was tevreden en had totaal geen schuldgevoelens gekregen. Daarentegen krijgt hij nu tijd genoeg om spijt te krijgen. Eerder dat deze man vrij komt zal zijn kind niet eens meer weten wie hij is en heeft z' n vrouw ondertussen al weer 3 nieuwe, andere mannen gehad. En daar hebben wij nou geen medelijden mee, net zoals hij geen medelijden heeft met Evert. Het verschil is wel dat het met ons allemaal goed komt en wij nog een heel leven voor ons hebben, hij kan al zijn tijd gebruiken om naar 4 grijze, kale muren te staren en na te denken over of over 8 jaar nog steeds trots is op z'n wraakactie. Ik geloof van niet.