Moordvrouw story

Hoofdstuk 38

~ fenna ~

Met z'n drieën haasten we ons naar binnen. Het lijkt wel een eeuwigheid te duren voordat we op de goede verdieping zijn aangekomen. De rust van een klein halfuurtje geleden heerst nog steeds in de wachtkamer, maar of die rust er zo meteen ook nog is weet niemand.
Op de gang achter de grote klapdeuren zijn voetstappen te horen, wat overgaat in het geluid van de deuren. Voor mijn gevoel waren dat de langste 6 meter die iemand ooit heeft gelopen terwijl het in werkelijkheid waarschijnlijk maar een paar seconden duurde. De man die voor ons staat met zijn haar strak naar achter en een lange witte doktersjas aan stelt zich voor als David van Beek, niet dat het veel uitmaakt hoe hij heet, maar goed. Van zijn gezicht is geen emotie af te lezen. Ik vraag me af of dat nou wel zo'n goed teken is. In mijn hoofd heb ik dit moment al 300 keer afgespeeld met een stuk of 20 verschillende uitkomsten. Als of alles in slow motion modus staat begint de dokter aan zijn verhaal. " de operatie van meneer Numan is zonder problemen verlopen, de kogel is verwijderd en er zijn geen organen geraakt. Wel zijn er een aantal ribben gebroken wat waarschijnlijk door de val komt " M'n hart maakt een klein sprongetje, hij leeft nog.
" kunnen we naar hem toe ? " willen we allemaal weten. De dokter trekt een bedenkelijk gezicht.
" misschien kunnen jullie beter even wachten, er is namelijk wat minder goed nieuws " is zijn antwoord. " Evert zou eigenlijk al een half uur geleden wakker moeten zijn geworden " gaat hij verder in op zijn vorige antwoord. " maar ? " " maar dat is niet gebeurt. Er zijn wat testen gedaan en daaruit kunnen we opmaken dat de klap tegen zijn hoofd er voor heeft gezorgd dat hij nog niet wakker is en om eerlijk te zijn weten we ook niet wanneer hij wel wakker zal worden " " met andere woorden hij ligt dus in coma ? " Vraagt Carla. " ja eigenlijk wel " Het kleine sprongetje dat mijn hart net maakte veranderd in een vrije val. Vanochtend zaten we nog samen aan het ontbijt en nu ontwaakt hij misschien nooit meer. Ik weet niet veel van coma's maar ik denk wel dat iedereen weet dat iemand maanden, soms jaren, in coma ligt zonder enige vooruitgang te boeken. En die onwetendheid zorgt voor totale onmacht. Je kan niks doen, hoe graag je ook zou willen. Je kan praten wat je wil, je kan schreeuwen tegen het ziekenhuispersoneel, je kan met dingen gaan gooien maar dat zal niks aan de situatie veranderen, hoeveel pijn het ook doet.

Ik staar verslagen voor me uit. Ik heb nog geen woord uitgesproken sinds we drie uur geleden het slechte nieuws hebben gehoord. Carla en Liselot zijn terug naar het bureau gegaan om alvast een begin te maken met het onderzoek naar hoe dit nou in godsnaam heeft kunnen gebeuren. Menno is volgens mij de familie van Evert aan het informeren, ik heb om eerlijk te zijn echt geen flauw idee wat Menno nou precies is gaan doen. Bram is beneden koffie gaan halen om wakker te kunnen blijven. Hij heeft al meerdere keren gevraagd of hij me naar huis moet brengen maar tot nu toe heb ik hem alleen maar genegeerd, net zo als Evert hem vanmiddag negeerde. Hoe zou Bram zich nu precies voelen wetende dat Evert hem eerst heeft genegeerd en nog geen minuut later werd neergeschoten en in coma is geraakt ?
Tot nu toe heeft Bram niet veel gezegd, net als ik. Bram is altijd de gene die er heel rustig onder blijft, maar je kan aan hem merken dat dit hem pijn doet.

Ondanks het feit dat ik weet dat ik hier niet heel veel aan kan veranderen blijf ik me zelf aanhouden als schuldige voor dit alles. Als ik eens een keer niet zo eigenwijs was geweest hadden we waarschijnlijk nu gewoon samen op de bank gezeten, een film kijken of zo. Ik ben eigenlijk de gene die in dat bed hoort te liggen. Hij probeerde alleen iets goeds te doen en is daarbij zelf in een levensbedreigende situatie terecht gekomen. Het is allemaal zo oneerlijk. Het hele leven is oneerlijk. Mijn vader dacht daar precies het zelfde over maar hij had er een bepaald soort filosofie achter. Hij zei altijd; het leven is oneerlijk, maar dat is het voor iedereen waardoor het leven opeens een stuk eerlijker wordt. Ik snapte die gedachte van mijn vader nooit, maar nu ik er wat langer over na ben gaan denken, moet ik hem toch gelijk geven. Een bruin plastic bekertje waar een veel te sterke koffie geur vanaf komt word voor m'n gezicht gehouden door Bram. " ik heb een dokter gesproken. We kunnen even bij hem kijken als je wilt " Ik knik alleen.

Een andere arts dan net begeleid ons naar de kamer waar Evert ligt. De bekertjes met koffie hadden Bram en ik bij de eerste slok gelijk al in de prullenbak gegooid, wat kwam door de verschrikkelijke smaak. Dan maar geen cafeïne. In de kamer van Evert is het stil, je hoort alleen een apparaat die zijn hartslag aangeeft piepen. Zijn hart dat nog klopt is eigenlijk het enige goede aan deze gebeurtenis. verschillende slangetjes zijn als het ware ' gemonteerd ' aan het lichaam van Evert. Niet een bepaald fraai beeld om te zien. Alleen al naar Evert kijken zorgt voor pijn. De pijn die hij nu niet voelt, voelen wij, de rest van het team. In al die jaren dat ik hem nu ken heb ik hem nog nooit zo zwak gezien. Menno vertelde dat het praten tegen een comapatiënt kan helpen, maar praten lukt niet. Het voelt niet goed om Evert een comapatiënt te noemen. Hij zal altijd dezelfde Evert zijn als de Evert voor het schietincident, daar kan niks aan veranderd worden, of hij nou in coma ligt of niet. Hij is nog steeds één van ons en dat zal hij ook altijd blijven. Familie heb je en je vrienden kies je. De mensen uit ons team kan ik niet zien als gekozen vrienden, onze ontmoetingen waren voorbestemd. Met deze mensen zal ik naast Evert zijn bed blijven staan tot het weer helemaal perfect met hem gaat. We zullen elkaar steunen tot het einde en daarna. We gaan deze moeilijke periode in als een team, als een familie.