Moordvrouw story

hoofdstuk deel 46

~ Fenna ~

Uit het niets spring Bram van zijn stoel. ' holy fuck, je had gelijk. ' Verbaasd volg ik de richting van zijn wijzende vinger. Ik eindig bij Evert die met zijn ogen geopend op het ziekenhuisbed ligt. Twee uur lang heb ik met Carla en Bram zitten praten over van alles. Geen seconde had Evert zich bewogen of iets in die richting. Al die tijd heeft hij liggen slapen. Carla en Bram geloofde niks van mijn verhaal, ze dachten dat het mijn verbeelding was. Mooi dus niet. Zo slecht ben ik er nou ook weer niet aan toe. Nu is er voor hun geen ontkomen meer aan om mijn verhaal in twijfel te trekken. Nu zien ze het zelf ook. Als dit nou nog niet bewijs genoeg is, dan weet ik het ook niet meer. Stiekem kan ik wel lachen om de gezichtsuitdrukking van Bram. Geen idee hoe ik het moet beschrijven maar het is in ieder geval iets wat ik nooit meer zal vergeten. Het gezicht dat Evert trouwens trekt ook niet. Hij kijkt enigszins verbaasd toe hoe Bram nog net geen vreugde dansje maakt.
' je bent wakker. Eindelijk. Heeft lang geduurd ook, man. ' In Bram's stem is een soort van on-plaatsbare vreugde te horen. Ik wist dat hij zich zorgen maakte over Evert en zijn toestand maar dat het zo erg was, wist ik niet. Hij heeft er ook niet echt over gesproken. De laatste tijd is er weinig gespreksstof geweest. Iedereen leek in zijn eigen wereld. De werelden waar het een stuk beter was.
' wist je dat nog niet dan ? ' klinkt het verontwaardigt. Schuldig kijk ik van Bram en Carla naar Evert.
' ik ben het vergeten te vertellen,' geef ik eerlijk toe. Beetje ongemakkelijk is het wel. Zo iets groots en ik vergeet het te vertellen aan de rest. Als ze niet waren langsgekomen hadden ze het nu waarschijnlijk nog niet geweten. Tot mijn opluchting word er niet eens over mijn fout gesproken. Alle aandacht gaat gelijk naar Evert. Logisch.
' hoe voel je je ? ' Carla vraagt het, maar niet als eerst. En ik durf te wedden dat dit zeker niet de laatste keer zal zijn dat Evert deze vraag hoort. Het is bijna een standaardzin.
' als of ik ben neergeschoten, ' klinkt hij schor. ' meen je dat nou ? ' grinnikt Bram. Hij kan het ook echt niet laten
' ja, wil je nog bewijs hebben ? ' Bram schud snel zijn hoofd. Hij hoeft niet te zien hoe de schotwond van zijn maatje eruit ziet. Dat moet Evert maar lekker voor zich zelf houden. Daar ben ik het mee eens ook. Zeker als je bedenkt dat er nog geopereerd is en het waarschijnlijk nog niet genezen is. Dat is nou geen fraai gezicht in ieder geval.
' nog iets gedroomd ? ' Evert begint met lachen ' over roze eenhoorns. ' Ik en Carla schudden ons hoofd. Ja, hij is weer helemaal terug. 'heb ik nog iets gemist terwijl ik over eenhoorns heb gedroomd ? ' Even twijfel ik. Moet hij nu eigenlijk wel al over het werk beginnen. Hij is nog niet eens achtenveertig uur geleden uit een coma ontwaakt. Natuurlijk begrijp ik het. Ik zou ook gelijk weer aan het werk willen. Is dit dan hoe ik bijna twenty four seven ben ? Ik hoop in ieder geval voor de rest dat dat wel meevalt. Zo niet dan spijt het me heel erg.
' de schutter van je ongeluk is opgepakt. Verder wat kleine zaken zoals diefstal of vernieling. De moordzaken en de rest van de zware meldingen zijn aan ons bureau voorbij gegaan. Iedereen was te ver in zijn eigen wereld om daar goed genoeg voor te kunnen functioneren. ' Evert knikt. 'heb ik er toch onbewust voor gezorgd dat jullie het eens een keer rustiger aan konden doen, ' hij klinkt bijna trots.
' ik zie het al, het gaat allemaal goed komen. Wij ons maar zorgen maken terwijl je je prima hebt vermaakt met eenhoorn-dromen. ' Iedereen begint te lachen. Carla heeft gelijk; het komt allemaal goed.