Crook the Homophobic

Chapter 48: Samantha's Side

Samantha's PoV:

Dahan-dahan kong binuksan ang aking mata. Oh damn. It's morning already. Humilig ako sa kabilang direksyon ng kama, thinking that I can still feel the warm hug of Zoey. It was actually the best hug.

But then again, realization hits me like a truck. She's not here. At mukhang hindi ko na uli sya makakatabi pang matulog.

Wala ng Zoey na maggogood-morning sa akin sa umaga at ikikiss ako sa pisngi. Wala nang mapagbubuntungan ko ng inis. I miss her. It was my fault. It really is. Another without her is like hell.

I lazily get up from her bed. I need to do this dahil may trabaho pa akong kailangang gawin. Being a CEO is one of the busiest job. Ang sakit sa ulo lalo na kung tatanga-tanga yung mga employee mo.

Napapikit ako nang mariin. Napakaraming bagay ang tumatakbo ngayon sa isipan ko. After I'm done reminiscing, I decided to fixed myself. I took a bath and wear my outfit for today.

Damn. Naalala ko pa rin kung paano napapatulala si Zoey kapag nakikita nya ako na ganito ang suot. She looked at me as if I'm the most beautiful person she had seen in her life.

Nagtoast na lang ako ng bread for my breakfast. Pinaresan ko na rin ito ng gatas.

Mabuti na lang talaga at wala na ang morning sickness ko. Medyo nahihilo na lang ako. But in the past few days ay napapansin kong nahihilig ako sa kulay puti.

Kapag hindi na ako masyadong busy, magpapaschedule ako sa doctor para naman malaman ko kung anong nangyayati sa akin.

I make sure na nakalock ang bahay namin bago ako tuluyang umalis. I used my car at mabilis na nagmaneho papunta sa aking company. Ilang sandali lang ang nakalipas at nandito na agad ako.

"Good Morning po Ma'am.."

"Good Morning po.."

Ilan lang yan sa mga naririnig kong bati sa mga employee ko. Pero walang sino man ang naglakas ng loob na tumingin sa aking mga mata. Nakayuko lang silang lahat. No one dares to come into my way.

Tss. Dapat lang. Dahil kung hindi, paniguradong alam na nila ang kalalagyan nila. I'm gonna kick their ass out of my company.

Isa sa mga napansin ko nitong mga nakaraaang araw ay medyo kakaiba ang mga emotions na inilalabas ko. I'm like, sobra-sobrang inis sa lahat. I easily get mad at something. It's a miracle kung wala akong masisigawan sa mga tauhan ko.

I used my private elevator para makarating sa aking office. I was then greeted by my secretary. I just nodded my head as answer to her.

Isang malalim na buntong-hininga ang aking ginawa nang makita ang bulto ng papel na nasa aking desk. Geez. I need to read and sign those paper.

I did what I should. It was interrupted nang marinig kong may kumatok. Sino naman kaya yun?

I composed myself first. "Come in." Nakita kong unti-unting pumasok sa loob ng office ko ang aking secretary. Bumaba ang aking tingin sa kanyang dala-dala.

"Ma'am, for you po. Galing pa rin po kay Miss Zoey." My secretary said. Automatic na sumilay ang ngiti sa aking labi. I can't hide it anymore. My heart flutters with that. She's really thoughtful.

Despite of all the things that I said and did to Zoey, hindi nya pa rin ako nakakalimutan na dalhan ng siopao at white chocolates. Oh God. Isn't she the sweetest? Parang gusto ko tuloy syang pugpugin ng halik.