Astra tenebras

Astra tenebras 24

Gdy dziewczyny już były przed pałacem stanęły jak wryte. Na ich twarzach malowało się zdziwienie. Akira zmarszczył czoło, obserwując ten widok. Taiki, Yaten i Kakyuu nie wiedzieli, co się dzieje, widząc wybiegających żołnierzy z pałacu, a na ich czele stał zdeterminowany Seiya wydający im rozkazy.
Wyglądało to jakby szykowali się do jakiejś wojny!

Chciał biegnąć za Usagi, ale matka go zatrzymała, dając tym do zrozumienia, aby dał jej chwilę. Odczekał dwadzieścia minut, a gdy poszedł do jej komnaty jej tam nie było! Przeszukał cały pałac i nic! Zdenerwował się i postawił cały pałac na nogi. Postanowił wezwać żołnierzy, aby pomogli przeszukać cały teren. Seiya modlił się, aby Usagi tylko nie poszła do lasu, bo żyje tam wiele drapieżników, które o tej porze polują! Przeraził się na samą myśl. Wiedział, co teraz czuje jego ukochana i chciał znaleźć się przy niej jak najprędzej! Bał się, że nie jest bezpieczna i coś morze jej się stać! Żałował, że posłuchał matki; gdyby wybiegł za złotowłosą od razu, to nic by się nie wydarzyło!

— Seiya co się stało? Co to jest za zamieszanie?

Yaten zapytał, gdy już z całą resztą zjawił się przy przyjacielu. Brunet dopiero teraz na niego spojrzał i dostrzegł czarodziejki, Taikiego, Kakyuu i Akirę który prawie przewiercał go wzrokiem, oczekując wyjaśnień.

— Odango dowiedziała się o wszystkim i zniknęła! — odpowiedział nerwowo.
Dziewczyny wstrzymały oddech. Obawiały się takiej reakcji. Haruka zmroziła bruneta spojrzeniem.

— Miałeś ją pilnować! — krótkowłosa naskoczyła na niego.

Michiru położyła dłoń na jej ramieniu, aby ją uspokoić co się udało. Haruka wypuściła głośno powietrze, mając tylko nadzieję, że Usagi wróci cała i zdrowa.

Seiya to zignorował nie miał teraz głowy do tego, aby się z nią kłócić. Postanowił z grupką żołnierzy udać się do miasteczka. Miał nadzieję, że tam ją znajdzie. Serce kuło go niemiłosiernie na samą myśl, że mógłby ją stracić!

Kakyuu postanowiła zabrać dziewczyny do pałacu i pokazać im komnaty, w których będą spać. Zmartwione czarodziejki protestowały, bo też chciały szukać przyjaciółki! Gdy oliwkowa księżniczka zapewniła, że złotowłosa się znajdzie postanowiły ją posłuchać.

Nie znały tego miejsca ani terenów, więc postanowiły zaufać czerwonowłosej. Najciężej było przekonać Harukę, która klęła pod nosem! Opornie zgodziła się siedzieć i czekać, aż Kociątko się znajdzie.
Akira, Taiki i Yaten z grupką żołnierzy postanowili udać się do wioski. Doszli do wniosku, że Usagi nie mogła zajść za daleko. Bunta poszedł sprawdzić polany i lasy. Mieli nadzieję, że złotowłosa szybko się znajdzie.

***

Po wysłuchaniu wszystkiego i wszystkich wybiegła z komnaty. Poczuła jak grunt wali jej się pod stopami! Nie mogła w to wszystko uwierzyć. Wyszła z pałacu nawet o tym, nie wiedząc. Szła przed siebie nawet nie wiedziała dokąd nogi ją niosą! Spodziewała się, że przeszłość była inna tylko nie sądziła, że aż tak! Nie mogła pojąć jak Mamoru mógł wyrzucić jej przyjaciół?! Już, nie wspominając o tym, że chciał ją uwięzić, aby zatrzymać jak jakąś rzecz!

Seiya wszystko jej opowiedział. Ufała mu i nie miała powodu, aby mu nie wierzyć. Nigdy by nie spodziewała się tego po byłym narzeczonym. Atakującej Chibiusy w ogóle nie mogła sobie wyobrazić! Setsuna kochała ją tak samo, jak i ona! Przyjaciółka nie mogła jej okłamać, tym bardziej że znalazła się w takim stanie przez Małą Damę, której każdy zaufał! Usagi miała mętlik w głowie. Nie umiała znaleźć w tym wszystkim sensu!

Zrobiło się ciemno i chłodno. Rozejrzała się dookoła i dostrzegła, że znalazła się w lesie. Zadrżała ze strachu. Zgubiła się i nie widziała żadnej ścieżki powrotnej. Do jej oczu napłynęły łzy. Usiadła na kamieniu i rozpłakała się chowając twarz w dłoniach. To wszystko zaczynało ją przerastać. Dowiedziała się, że miała rodzeństwo, które umarło przez jakąś kobietę, której nie znała i która była odpowiedzialna za tragedię na księżycu.