Astra tenebras

Astra tenebras 29

Stali właśnie przed księżycowym pałacem. Usagi odczuwała pewną niepewność. Już, chyba ze dziesięć razy chciała zawrócić, twierdząc, że to był zły pomysł, bo chyba za bardzo pośpieszyła się z tą decyzją. Seiya nie pozwolił jej się wycofać, tłumacząc, że jak już zrobiła pierwszy krok, to teraz musi zrobić i drugi. Delikatnie uścisnął dłoń przyjaciółki, chcąc dodać jej otuchy.

Bacznie ją obserwował. Wcześniej miała dobry humor, który w tej chwili zdawał się z niej wyparować.
Bunta, wykorzystując zawahanie księżniczki postanowił szybko nazbierać kwiatów, bo chyba domyślał się, gdzie Król przesiaduje. Pewnie był w grobowcu Królowej, więc wypadałoby przynieść jej kwiaty. Miał nadzieję, że Usagi za chwilę nabierze odwagi ruszy się z miejsca i w końcu dojdzie do długo oczekiwanego spotkania.

Gdy wrócił z polany widział, że brunet i złotowłosa dalej stoją. Skrzat pokręcił tylko głową, myśląc, że jak będzie musiał tu sterczeć jak słup, to przejmie inicjatywę i sam pójdzie.

— Wypadałoby już tam wejść Króliczku… — Seiya nie chciał jej poganiać, ale twierdził, że takie stanie nic nie da.

Usagi nagle wyjęła z dekoltu sukni kilka kartek co zaciekawiło bruneta. Rzucił tylko okiem z kocim uśmieszkiem w miejsce, które go tak kusiło. Najchętniej zdjąłby z niej ten szal, bo go nie potrzebowała! Teraz zwrócił uwagę na to, co złotowłosa trzymała w ręku. Usagi rozwinęła kartki i zaczęła czytać.

Bunta nie dowierzał popatrzył w niebo jakby prosił o jakiś znak! Seiya zerknął na zapiski i wyszczerzył oczy, zastanawiając się, kiedy ona to wszystko napisała.

— To są pytania, i to, co bym chciała powiedzieć… — wyjaśniła, widząc nieme pytanie przyjaciela. — Zapisałam, żeby nie zapomnieć. — dodała dalej czytając.

Seiya pokręcił głową z rozbawieniem. Nie spodziewał się, że jego Odango to dziennikarka! Jakby wiedział to na ziemi zażyczyłby sobie, aby to ona przeprowadzała z nim wywiad. Pytania są zapisane tylko dyktafonu jej jeszcze brakowało.

— Minęłaś się z powołaniem Króliczku… — powiedział z całym przekonaniem.

Po chwili wyrwał jej zapiski z rąk i wyrzucił za siebie, a one pofrunęły rozwiane przez wiatr. Usagi zmroziła przyjaciela spojrzeniem, na co on uśmiechnął się z satysfakcją. Podniósł złotowłosą z determinacją i przerzucił przez ramię ruszając z miejsca w kierunku pałacu; nie zważając na jej protesty i krzyki.

Bunta był zadowolony z takiego obrotu sprawy. Liczył, że w końcu wszystko się dobrze ułoży.

— Seiya pójść mnie, to nie jest zabawne! — krzyknęła płaczliwie, próbując mu się wyrwać. Biła go piąstkami w plecy i kopała nogami jak opętana.

— Nie krzycz, bo umarli wstaną z grobu! — odparł stanowczo. Nie miał zamiaru się z nią patyczkować. Chciał załatwić tę sprawę i wracać. Wiedział, że będzie się na niego złościć i poniekąd mu się to podobało.

— Nie będziesz ze mną spał! — zagroziła. Była wściekła! Seiya się zaśmiał, tak jak z bardzo dobrego żartu.

— Jesteś tego pewna Króliczku? — zapytał a jego oczy zabłyszczały radośnie.

Nie omieszkał jej klepnąć w pośladki tak dla uspokojenia, a Usagi w tym momencie zrobiła się czerwona jak burak. Przestała krzyczeć i się szarpać. Nic nie odpowiedziała.

Gdy już stanęli przed wejściem do pałacu wojownik postawił ją na ziemi, zastanawiając się co teraz zrobi? Złotowłosa tylko poprawiła suknię i wyrwała jeden bukiet kwiatów z rąk zdziwionego skrzata. Nie zaszczycając rozbawionego bruneta ani jednym spojrzeniem weszła do środka; zaczerwieniona i obrażona poszła przed siebie.