MAVININ ASKI (Tamamlanmak Üzere)

Bölüm 29

"Uyan Mavi, güzelim uyan, hadi ,kabus görüyorsun uyan " diyerek Ali Egemen'in sarsmasi ile açtım gözlerimi, önce boşluğa sonra da beni kendine saran Ali Egemen'e baktım.
Ondan ayrıldım, yaşıyor mu diye önce yüzüne, omzuna kollarına dokundum, sonrada gözümden akan yasla beraber Ali Egemen'e sarılıp öptüm.

"Yaşıyorsun Şükürler olsun Ali Yaşıyorsun " Tekrar sarılıp öptüm.

"Yaşıyorum güzelim,iyiyim, rüya gördün, hadi sakinleş," komidinin üzerinde duran su dolu bardağı bana uzatıp "hadi ic "dedi.

Başımı  salladım içmek istemiyordum, Ali Egemen yana çekilip yatak başlığına yaslandi.
Beni de kendine çekerek tekrar sarıldı.

"Anlatmak ister misin ?".

Başımı evet anlamında tekrar salladım, yasladigi göğsünden ayrılıp başımı dizine koydum.
Mesaji almış gibi hemen eli saçlarımı buldu.

"Güzelim saçların hala nemli, hasta olacaksın, kurutalim mi ?
Söylediğini eş geçip konuşmaya başladım.

"14 yaşındaydim.
Abim 18 yaşını doldurur ,doldurmaz ehliyet almak istedi,babam da boş vakitlerinde ona araba kullanmayı öğretiyordu.
Yine öyle birgun "Mavi,kızım sende gel sana da öğreteyim" dedi göz kırptı annem ne kadar bugün gitmeyin dese de biz heveslenmistik bir kere tüm ısrarlarına kulak tıkayıp arabaya koştuk, babam ve abim önde ben arkada gidiyorduk.
Sonra ikisi yer değiştirdi.
Bu sefer direksiyonda abim vardı.
Başlarda hersey iyiydi hatta baya gülüyor eğleniyorduk, sonra abim arabayı gittikçe hızlandırdı.
Babam yavasla dedikçe "baba bomboş yol bir şey  olmaz,sadece bir kere "dedi .
Abim babamla konuşurken yola bakmadı ve karşıdan gelen bir kamyonu fark ettiğimizde artık hersey için geçti, ben bağırıp yola bakın dedim ,abim panik yaptı, babam direksiyona atıldı ama bu sefer hersey daha berbat bir hal aldı, direksiyon hakimiyetini kaybettiler kaç kez takla attık hatırlamıyorum.
Gözlerimden akan yaşı sildim sanki yeniden herseyi yaşıyormuşum gibi kalbim sıkışıyordu.

"Mavi daha fazla anlatmak zorunda değilsin".
"Baska zaman cesaret edemem ,bırak herseyi en başından anlatayım, sonra rüyamı anlatırım "dedim ve devam ettim.

"Kendime geldiğimde hala arabanın içindeydik, bir sürü ses vardi ,ama ben hiç birini algilayamiyordum, baba ,abi dedim ama ikisinden de ses çıkmıyordu, hareket edemiyordum, tekrar seslendim ama yine ses veren yoktu ,o an tüm korkularım ile yüzleştim var gücümle  baba diye çığlık atarken kendimden geçmişim.
Gözümü açtığımda bir hastane odasindaydım.
Ben küçük bir kaç ezik ve bacağımda ki kırıkla atlattım, ama babam ve abim ağır yaralanmislardi.
Annem ile günlerce hastane koridorlarında uyuduk, ikimizde eve gitmeyi kabul etmiyorduk, ya birlikte gidecektik ya birlikte aksini hiç düşünmedik.

Ama hayat ne zaman istediğimizi verdi ki ,iki soğuk kelime tüm hayatımızı mahvetti ,hastaları kaybettik, sanki ikisi birlikte sözlenmiste, birlikte gitmeye karar vermişlerdi.
Aynı anda gittiler ,annem ile bizi yapayalnız bırakıp gittiler.
Sonrasi çok kötüydü, günlerce kendimize gelemedik, sonra yaşadığımız evi değiştirdik,annem öğretmen olduğu için tayin istedi ve Bursa'ya taşındık.
Hayatım annem ve babamın öğretmen olmasından kaynaklı sürekli şehir değiştirerek geçti.

Hız fobim ordan gelir, yıllarca uzak durdum,araba kullanmaktan.
Hem okudum hem çalıştım.
Anneme tek başıma yük olmak istemedim.
Burakla 'da Fatma ortak arkadaşımız öyle tanıştık,
Fatma ile iş çıkışı biraz takılmak istedik sonra tesadüf Burak oraya geldi ve bize katıldı, bir süre sonra karşılaşmalarımiz çoğaldı, bir gün Fatma'ya bana karşı hisleri olduğunu söyledi, reddetdim.
Ama vazgeçmedi.
Çiçekler, hediyeler
Hepsini geri çevirdim.
Bi akşam yine iş çıkışı biraz konuşalım mı dedi, salak gibi kabul ettim.