The Third Wheel

TTW34

"Hey? Natutulog ka na ba riyan sa tiyan ko Adrian?" tanong ko sa lalaki nang maramdaman ko mula sa pagkakahiga ko na hindi ito gumalaw pa at nanatili na lamang.

Marahang gumalaw si Adrian at agad tumingala sa akin upang magpantay ang aming mga paningin. He has this gentle smile on his lips and I can feel the warmth radiating because of that smile. Para siyang maliit na bola ng araw na nagpapainit sa malamig ko na pakiramdam. Parang hinaplos ang puso ko nang masilayan ko ang ngiti niya. His smile is telling me that I'm home now. Though my heart is still suffering, I can't deny the fact that Adrian's presence really helped me a lot to recover slowly and to see the brighter side. Hindi ko alam pero ang makita ang mga ngiti niya ang nagpapagaan ngayon sa mabigat kong puso.

"I really like you Sophie. Will you still be with me until I finally say those words to you?" Hindi ako naghahangad ng sobra pa. Hearing him saying that he likes me is enough for me. Naniniwala kasi akong may proseso ang lahat. And I love how Adrian is being honest with me. Love is not a race, it's a feeling and kahit gaano pa katagal bago kayo makaabot sa dulo basta alam niyo sa sarili niyo na puro ang pagmamahal niyo sa isa't-isa, nothing can blocked your way. Even problems can't scare the love you have for each other.

Alam niyo kung may natutunan man ako sa pag-ibig. 'Yon ay ang lahat ng bagay ay may nakatakdang oras. Fate is something you can't control and it's a matter of acceptance. Pagtanggap sa katotohanan na hindi lahat ng bagay ay mapapasayo. Oo, masakit 'yan. But the more you deny the reality the more your heart will bleed. Para mo na ring ipinako ang sarili sa krus. You don't have to suffer because of the things you don't have control over. Stand up and start over. It's not the end for you, it's a start for something else.

"Oo naman. Kahit loko-loko ka at sinaktan mo rin ako noon. I'll wait for that time," sagot ko. "What's with your face? Bakit ka nakasimangot diyan?" Nakita ko kasi ang pagkunot ng noon nito at mukhang may hindi nagustuhan ang lalaki sa sinabi ko.

"I didn't hurt you! Hindi ko lang talaga alam. I didn't know you had feelings for me before. Kung siguro ay alam ko lang, baka hindi ako naduwag at naipaglaban kita," sagot nito. "I'm sorry kung masyado akong manhid para hindi mahalata. Ang galing mo kasing magtago eh!" Nagkamot pa ito ng ulo at napailing.

"Are we not gonna finish this?" Itinuro ko ang sarili na nakahubad pa rin. Malakas pa rin ang ulan at giniginaw na ako at wala rin akong suot na pang-ibaba dahil hinubad iyon ni Adrian kanina.

"Here, let me help you to get dressed." Adrian got up from lying at my stomach at kinuha nito ang panty at short ko. Bigla naman ako nakaramdam ng hiya nang ipasuot niya iyon sa akin na parang bata.

"K-kaya ko naman," nauutal kong wika. Hindi ako makatingin ng diretso sa kan'ya dahil naduduling ako sa kaba sa ginagawa niya sa akin ngayon.

"It's a man's duty to dressed their woman after the deed," sagot nito na naka-focus pa rin sa pagbibihis sa akin. "Hindi dapat pinapabayaan ng mga lalaki ang mga babae pagkatapos gumawa ng milagro. Hindi lang naman sa pakikipagtalik natatapos ang lahat."

I didn't know this side of him. Ang kilala kong Adrian ay maloko at palabiro. Ang dami ko pa palang dapat malaman tungkol sa kan'ya. Nang matapos niya akong bihisan ay tumabi sa akin si Adrian sa pagkakaupo. Pinasandal niya ang ulo ko sa balikat niya at sabay naming pinagmasdan ang buhos ng ulan.

"Gusto kitang angkinin Sophie but now is not the right time," he said. "Ayaw kong isipin mo na 'yon lang ang habol ko. And I want to make it special hindi ko gusto na sa ganitong lugar ko iparanas sa'yo 'yon."

Umiling naman ako. Hindi naman sumagi sa isip ko na 'yon lang ang habol niya sa akin. Hindi naman gan'yan kababaw ang pagkakakilala ko sa kaniya. I know what we have is genuine pero pabor din ako sinabi nito. We need to take things slowly at enjoyin lahat ng meron kami ngayon.