The Third Wheel

TTW36

"Let's get married," Adrian said directly. Katatapos lang ng naging pag-uusap namin ni mommy nang bigla na lang itong nagsalita ng tungkol sa kasal. Napag-usapan namin ang kasal at singsing kanina but I thought we were just joking. Alam ko sa sarili ko na nag-jojoke ako kanina. Is he serious right now?!

"Whoah? Hon? Are you for real?" sagot ko rito habang sumisinghot pa dahil sa pag-iyak ko.

Hindi ko akalain na sasabihin niya iyon out of nowhere. Tinitigan ko ang seryosong pagmumukha nito at napalunok ako. Adrian is serious! What the heck? Wait–I need to calm down! Baka pinapagaan lang ni Adrian ang kalooban ko. Yeah! That's it. Hindi naman siguro ito mag-aalok ng isang kasal na para lang nag-aalok siya ng candy.

Napatayo ako mula sa pagkaka-upo ko sa sahig. Adrian is just behind me supporting my back while I'm standing up. Silence takes over the whole place. Gusto kong magsalita pero ayaw namang bumuka ng aking bibig. Nang nakaupo ako sa sofa ay umupo na rin si Adrian sa aking tabi. Marahan nitong hinahagod ang aking likod na tila ba pinapatahan ako ng lalaki.

"W-what y-you said a while ago is a joke r-right?" nauutal kong tanong dito.

Ang daming nangyari ngayong araw. Parang hindi ko ata kayang i-absorb lahat. Sabay-sabay kasi at para bang ang bilis ng mga pangyayari. Wala pa ngang isang araw kaming nagsama ni Adrian ay nakuha na nitong mag-propose! I mean, we're moving too fast–our relationship is moving too fast.

"It's not," sagot nito habang may ngiti sa labi. "Look, Sophie." Adrian held my hand and kissed the tip of my nose. Napapikit ako nang gawin niya iyon. At sa muling pagmulat ng aking mga mata ay nakita ko ang maamong mga mata nito na tila ba nangungusap sa akin.

"I-I don't know what to say," I replied honestly. Naibaba ko ang aking paningin. I'm ashamed of myself. Ni hindi ko man lang mabigyan ng solidong sagot si Adrian. Bakit nga ba Sophie? Bakit nga ba nagdadalawang isip ako? Is it because of Patricia? Or is it because of my heart?

I loved Adrian before. Aaminin kong naglaho ang pagmamahal kong iyon nang mahalin ko si Jaspher. Muling umikot ang mundo kong natigil noon dahil kay Jaspher. He taught me so many things na ang hirap tanggalin sa sistema ko. Everything I see reminds me of him. Yes, I'm being unfair to myself and to Adrian. We are both broken that we find each other's comfort. I'm slowly building up that lost feeling I had for him before. That tingling sensation in my heart whenever I see him. We are taking it step by step but hearing him offering marriage is a shock to me.

"You don't need to worry about everything, Sophie," he guaranteed.

"How? How can you be so sure that this relationship is gonna work out, Adrian? Marriage is not a game. We're not playing here. How sure are we to each other when we are both still suffering in silence?"

"Kaya nga 'di ba?" sagot nito sa akin. "We are replacing our bad memories from the past. We are building that future, Sophie."

Natameme ako. My heart is in chaos. There's a part of me saying that I should take his offer, but my other half is saying that we should slow down. Nais kong sabay kaming makalaya sa nakaraan. Hindi 'yong ganito–'yong masyadong mabilis.

"Ayaw kong nakikita kang nahihirapan, Sophie. If I could just offer you the whole world, I would, Soph, pero sa ngayon, apelyido at pagmamahal ko lang ang siguradong maibibigay ko sa'yo," he sincerely said.

"Give me enough time. I'll think about it," tugon ko. Iniwan ko ang lalaki sa sala at nagpatiuna na pumasok sa loob ng kwarto. I locked the door atsaka pinukpok ang sariling ulo.

Hinayaan ko ang sarili na mahiga sa kama. Pagod na pagod ang katawan at isip ko. Kung noon ay nasa isip ko lang ito ang ganitong pangyayari, ngayon ay nararanasan ko na. It's just a dream before–'yong mag-po-propose si Adrian sa akin at ikakasal kami. A dream that I once forgot. Jaspher made me forget all of those. Pero sa huli siya rin pala ay iiwan ako.