မနေ့က မနက်၄နာရီ အချိန်....။
Seoul မြို့ရဲ့ခပ်ဝေးဝေးအစွန်အဖျား ရပ်ကွက်လေးတစ်ခုထဲမှာရှိတဲ့ စိတ်ကျန်းမာရေး ဆေးရုံတစ်ခုရှေ့ကို အချိန်မတော်ထိုးစိုက်လာတဲ့ Seok Jin ကားလေး...။
စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ကားပေါ်ကမန်းကတမ်းဆင်းပြီး ဆေးရုံထဲအပြေးအလွှားဝင်ကာ ခုနကဆုံခဲ့သော အမျိုးသမီးကိုလိုက်ရှာမိသည်။
Receptionက ဝန်ထမ်းတွေကို နာမည်မေးကာ တွေ့ဖို့ပြောတော့ ကောင်မလေးတွေ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ကာ မျက်စိမျက်နှာပျက်နေလျက်... ဘာတွေလဲ။
Kim Mi So နာမည်နဲ့ အမျိုးသမီးဟာ ဒီဆေးရုံမှာ တကယ်ပဲရှိနေခဲ့တာမို့ Tae Hyungရော သူရော လိုက်ရှာသမျှနေရာအနှံ့ ဘယ်မှာမှ မတွေ့နိုင်ခဲ့တာလား...။
" အဲ့အန်တီက လူနာရှင်ခွင့်ပြုချက်မရှိရင် တွေ့လို့မရတဲ့လူနာမို့လို့ပါ ဘယ်သူလို့ပြောပေးရမလဲ"
" ဘယ်လို... လူနာရှင်ဆိုတာ ဘယ်သူလဲ "
သူသိသလောက်တော့ Tae Hyung အမေဟာ မိဘနှစ်ပါးလုံးမရှိတော့ကာ အမွေရထားသော သူဌေးသမီးတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး ဘာဆွေမျိုးရင်းချာမှလည်းရှိမနေသူမို့ အထူးတဆန်းဖြစ်ရသည်။
" သူ့ရဲ့အုပ်ထိန်းသူ ဒီဆေးရုံကိုလာပို့ထားသူ ရှိပါတယ် တွေ့ခွင့်ရှိ မရှိလှမ်းမေးပေးရမှာမို့ အကို့နာမည်လေးပြောပေးပါရှင် "
'' Kim......"
နာမည်ပြောခါနီးမှ ခေါင်းထဲတစ်စုံတစ်ခုကို စဥ်းစားမိကာ နာမည်ကိုမပြောသေးပဲ ရပ်ထားလိုက်သည်။
" ရှာနေတဲ့ အသိတစ်ယောက်နဲ့တူလို့ သူဒီကိုဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ ပြောပြပေးနိုင်မလား "
" ဟိုလေ... အုပ်ထိန်းသူက ဒီတိုင်းပဲ စိတ်ကျန်းမာရေးမကောင်းဘူးဆိုပြီး လာအပ်ထားတာပါ ကျန်တာတော့ ပြောပြခွင့်မရှိပါဘူး... "
" အဲ့ အုပ်ထိန်းသူဆိုတဲ့သူက ဘယ်နေ့တွေလာကြည့်တတ်သေးလဲ "
" ပုံမှန်လာတတ်တာမျိုးမရှိပါဘူး... လိုအပ်တာလာကြည့်ပေးရင်း အဲ့ဒီအန်တီနဲ့တနေကုန်စကားတွေပြောပြီး ပြန်သွားတာပဲ
အကိုအခုတွေ့ချင်ရင် ကျမတို့ သူ့ကို ဖုန်းဆက်.... "
ВЫ ЧИТАЕТЕ
သံယောဇဉ်အကျဥ်းသား (Taejin)
Фанфикနမ်းလိုက်တိုင်း အဲ့နှုတ်ခမ်းတွေက ချိုနေတာသိပေမယ့်လည်း.... သူ့ရင်ဘတ်ထဲမှာ လာခါးသည်။ အရိုင်းဆန်တဲ့အထိအတွေ့တွေပါ ဆိုတာတောင်မှ နွံထဲမှာရုံးတဲ့နွားလို နစ်ပြီးရင်းနစ်နေတာ.... သွေးရူးသွေးတန်းထွက်ပြေးလိုက်တိုင်း ဒီရင်ခွင်ရှိရာ အရပ်ကိုပဲမျက်စိလည်ပြီး ပြန...
