သံယောဇဉ်အကျဥ်းသား (Taejin)

အပိုင်း (22)

"ခင်များ... ကျွန်တော့်ကို ခွဲသွားဖို့ကြိုးစားနေတာလား Hyung ရယ်.... "

စိတ်ကိုအတန်တန်ထိန်းထားရင်းကြားက ဒေါသတွေနဲ့လောင်မြိုက်နေတဲ့ကြားကနေတောင် ဒီမျက်ရည်တွေကို ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်းမရှိခဲ့...ဟန်ဆောင်ထားနိုင်စွမ်းမရှိခဲ့..။ ဒေါသထွက်တိုင်း ငိုပါငိုရတဲ့အထိ Tae Hyung ဟာ Seok Jin ရှေ့မှာ ခဏခဏပျော့ညံ့လွန်းခဲ့သည်။

" မငိုနဲ့လေ... မငိုပါနဲ့ Tae Hyung "

ပုခုံး​ပေါ်မျက်နှာအပ်ပြီး ရုတ်တရက်ကြီး ငိုချပစ်လိုက်ကာ တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖတ်ထားရင်း တသိမ့်သိမ့်တုန်နေတဲ့ ကိုယ်လေးကို ​​ပြန်ဖတ်ထားပေးတာကလွဲလို့ ဘာပြန်လုပ်ပေးရမလဲ မတွေးတတ်တော့အောင် Seok Jin ဆွံ့အသွားသည်။

Tae Hyung ကို မျက်ရည်ကျစေတဲ့အထိ ဘာတွေကမှားနေခဲ့တာလဲ... Tae Hyungရဲ့ မျက်ရည်ဟာ သူ့ပုခုံးတွေပေါ်  တစ်ခါစိမ့်ကျလာတိုင်း တစ်ခါနာကျင်ရတာမို့ သူလည်းမွန်းကျပ်လာခဲ့သည်။ ဘယ်တော့မှ မျက်ရည်မကျစေချင်ခဲ့သော သိပ်ချစ်ရတဲ့ ကလေးလေး...။

''ငါ့နောက်ကို ဘာလို့လိုက်လာတာလဲ... "

'' ခင်များကို လာကြိုတာ... ခင်များဖုန်းမကိုင်လို့လိုက်ရှာနေတာ... စောက်ရူးလိုလိုက်ရှာနေတာ "

'' ပြန်လာမှာပေါ့ ငါ့မှာဘယ်သွားစရာရှိလို့လဲ ''

" အဲ့ စေ့စပ်ပွဲကဘာလဲ... အဲ့သတင်းတွေက ဘာတွေလဲ အရမ်းပျော်ပြီးပြုံးနေတဲ့ ခင်များကရော ဘာလဲ ဘာလို့လဲ... ဘာလို့လဲ! ပြောပါဦး ကျွန်တော့ကို "

'' ငါမပြုံးခဲ့ပါဘူး ငါမပျော်နေဘူး.... စိတ်ကိုလျော့ပြီး ငါ့ကိုကြည့်စမ်းပါဦး Tae Hyung ဘာဖြစ်တာလဲ
...ဟင်...! "

သူ့ပုခုံးပေါ်က Tae Hyung မျက်နှာလေးကို အတင်းဆွဲယူကြည့်တဲ့အခါ မျက်ဝန်းအိမ်မှလိမ့်ဆင်းလာသော မျက်ရည်စတွေကို လက်ကလေးနှင့် အသာအယာသုတ်ပေးလိုက်သည်။ နားလည်ရခက်တဲ့ပုစ္ဆာတွေထက် ပိုလေးနက်တဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့  သူ့မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်ပြီး ငိုနေတာကိုမြင်တာ့ ရင်ထဲနင့်သွားကာ အသက်တွေတောင် ရှူရခက်လာသည်။
ချစ်ရတာမလွယ်လိုက်တာ...။