Heiresses to Gangsters

Chapter 17: Oh my gulay!

BEA

"Hoy!" Nagulat ako ng biglang bumagsak si Jaz. Buti na lang nasalo siya agad ni Chris kung hindi baka nabagok na yung ulo niya.

"What happened?" Tanong ko habang sinusuri ang mukha ni Jaz. Nakakagulat naman, she suddenly fainted out of nowhere.

Agad kaming tumawag ng taxi.

"NamSO Hospital, ahjussi," sabi ko pagkabukas na pagkabukas ko ng pinto.

May nagmagandang loob na lalaki na nagvolunteer na bumuhat kay Jaz papasok sa taxi.

Si Chris ang nasa passenger seat habang kaming tatlo nandito sa likod.

I brushed Jaz' hair out of her face. Nasa hita ko kasi 'yung ulo niya. "What the hell happened?" Hindi kaya na-food poison siya? Street food pa naman 'yon.

"Food poison, perhaps?" Ani Sihe na nasa kabilang bands ng taxi.

I shrugged. "Maybe."

-

Isang oras na kaming naghihintay, hindi pa rin tapos ang doktor sa pagsusuri kay Jaz. Sohe paid in courtesy, even though it is her parents' hospital. Siya na rin ang kumausap sa mga staff at sa doktor. Ngayon, nakaupo kami dito sa waiting room. Si Chris nakapatong 'yung paa sa table, sinita siya bg isang nurse kanina pero sinamaan niya lang ng tingin, ayun, wala nang nagtangkang lunapit sa kaniya. Ako naman ay nagbabasa sa magazine habang si Sohe ay nagt-twitter sa tabi ko.

Umangat ang tingin ko nang makarinig ako ng yabag. A tall guy with a lab coat, underneath that is a white button up shirt with a green tie. He has a narrow nose, strong jaw, chinky eyes, and a jet black hair which is brushed up neatly. I'm guessing that he is in his early thirties or late twenties. Hoho, he's hot—I mentally slapped myself, this not the time to joke.

"What's her condition?" Tanong ni Sohe in Korean ng matapos check up-an si Jaz.

"She's fine. Gising na siya ngayon, it looks like she had a nightmare," sagot nito.

Kumunot yung noo ko. "Nightmare?"

Tumango siya, "Yes, you better check her, baka hinahanap na niya kayo."

"Okay, thank you." Nagbow ako at ganun din ang ginawa ng dalawang bruha.

Nagbow din yung doktor bago umalis.

JAZ

I ran and ran. Dried leaves cracked under my shoes with each steps I made. I was surrounded by trees. I wiped my sweat with the back of my hand while running. Hindi sila tumitigil sa paghabol sa akin.

"Daddy! Where are you?!" I shouted, even though I know that this will only let the guys chasing me, find me.

Napagigil ako sa pagtakbo nang may humigit sa kaliwang braso ko. Napaluha ako sa sakit. "Huli kang bata ka! Naisipan mo pa talagang tumakas ah!" Anito sa wikang mandarin.

"Please, have mercy. Let go of me, please. I'll be a good girl," my tears came down like a waterfall.

Ngumisi yung lalaki. "I have no mercy."

"I will never eat mommy's cakes anymore..." sabi ko habang iyak ng iyak "I-I will be a good girl..."

I'm scared. Daddy... Please save me. They will take me back to them! So please, save me, I'm begging you! They will turn me into something I don't want to be! I don't want that to happen!