Heiresses to Gangsters

Chapter 21: This is so frustrating

AUBREY

Sabi niya pag tapos na ang training ipapakita niya sa'min. Ngayong natapos na bigla niya kaming sinigawan dahil lang natapilok si Bea. Kung hindi dahil sa kaniya tuloy pa rin ang training namin at makukuha na namin ni Aubrey ang combo move ni Chris.

I heaved a sigh. "This is so frustrating."

If only hindi inutos sa amin ni Tiffany ang letseng misyon na 'to ang sarap siguro ng higa namin ngayon sa kama.

Kaya naman kami na utusan ni Tiffany malaki ang galit niya kay Chris. Masyado kasing inggitera as in sagad to the bones. Kami pa napagdiskitahan. Sabagay, may benefits din naman kami dahil lumakas kami simula ng sumali kami sa Shidae Gang.

Now we're walking outside the base. This is one hell of a day. I hate Chris Lee! Hindi lang pasakit ng katawan ang natatamo ko pagnagtre-training kami, pati pasakit ng ulo. Saksakan ng kabrutalan yang leader na 'yan.

Pasalamat na rin kami kung hindi kami sumali sa Shidae siguro tatanga-tanga parin kami makipaglaban. That Tiffany doesn't know how to train.

Ngayon nasa loob na kami ng kotse, si Chennel ang nagdadrive. Kanina ko pa pinupunit itong magazine na nahanap ko lang sa kotse kaya medyo naiialis ko na ang sama ng loob ko.

"Aubrey!"

Napalingon ako, "What?"

"I kept talking to you. Are you even listening?"

Inirapan ko siya, "Shut up."

"Just listen, ang sabi ko gumawa na tayo ng plano para makuha na natin agad ang move ni Chris."

Pagkatapos ng ilang minuto napagusapan na namin ang plano para makuha ang combo move. Ang hirap kaya makuha ang combo ni Chris may kondisyon pa ang reyna ng kasungitan na iyon. Pabebe pa kasi si Chris. Gusto pinapahirapan pa bago makuha ang gusto.

CHRIS

"Are you okay?" Tanong ko kay Bea.

"Okay lang ako, masakit lang kasi na twist na ankle ko."

"I'll call Sohe." Kailangan na namin dalhin si Bea sa ospital at baka lumala pa.

Tinawagan ko si Sohe. Buti naman sinagot niya agad.

"Hello? Malapit na kami diyan."

"Wala na sila Chennel. Si Bea nagkasprain sa ankle, pumunta na kayo dito."

"Okay," Binaba ko na yung tawag. Mga ilang minuto din ang lumpias ng makarating sila.

Biglang bumukas ang pinto, si Jaz na ngiting ngiti ang pumasok. "We're here!"

"Sohe, Jaz help me with Bea. Tangalin mo muna yung sapatos ni Bea, Sohe. Jaz, tulungan mo akong bitbitin si Bea. Aakayin natin siya hanggang sa kotse." Utos ko sa kanila.

"Aray! Shit! Jaz naman mag-ingat ka!" Sinamaan ng tingin ni Bea si Jaz na ngayon ay nakapeace sign.

Si Jaz at ako yung nagdala pababa kay Bea. Si Sohe naman yung nagbukas ng pinto para sa amin.

Ilang minuto ang lumipas ng makarating kami sa pinakamalapit na ospital, ang NamSO.

"Nurses paki-assist siya."

"Okay Ms. Sohe. Ma'am, upo na po kayo dito." Inassist ng nurse si Bea paupo sa wheelchair.

Siniko ako ni Jaz, "Sabihin mo kay tita. Panigurado raratratin 'non si Bea pag nakita niya yung pilay niya. Kawawa naman."

Dinial ko ang number ng number ng nanay ni Bea.

"Hello? Excuse me," Narinig ko ang pag-usog ng upuan. May kausap siguro.

"Hi tita. This is Chris."

"Oh, Chris. Sorry, I was in a meeting. What is it?"

"Ah tita, kasi..." I was picking the right words to say. Of course, how can I easily tell her that her daughter got a sprain? Over protective pa naman siya dahil sa nangyari noon.

"What is it? Tell me, sweetie."

Bumuntong-hininga ako, "Nasprained po si Bea, tita."

"What?! Why?! What happened?!" Inilayo ko yung cellphone ko mula sa tainga ko. Just as I expected.

"Calm down, tita. Natapilok lang po siya. She's being treated now so there's nothing to be worried about."

Narinig ko ang kaniyang pagbuntong-hininga," Okay, may I know kung saang hospital niyo dinala si Bea?"

"Sa NamSO hospital po."

"Okay, we'll be there in a few minutes," ibinaba niya na yung tawag.