Heiresses to Gangsters

Chapter 29: Don't cry he says

CHRIS

Naramdaman ko ang pagbagsak ko sa sahig. Sumakit ang kaliwang braso ko sa impact.

"The game is over!" Inangat nung emcee yung kamay na sugatan ni Tiffany, "RSG Gang won the game."

H-Huh?

Para bang ayaw pang tangapin ng sarili ko na ganito ang kinalabasan. Paano na ang rank? Paano ko makakalaban ang mafia? Paano ko na mahihiganti si mommy?! Wala na! Walang wala na!

I sighed heavily. This feeling, I don't like it. Or maybe I just don't want to lose.

Isinara ko ang mga mata ko. Damn. Damn. Damn.

-

White ceiling, white bed sheets, white everything. Sabi na nga ba, nandito ako sa hospital. May naramdaman akong mabigat sa kamay ko. Babae siya, nakapatong yung ulo niya sa kamay ko and she's sobbing really hard.

"Mommy..." Mahina kong sabi.

Inangat niya ang ulo niya at tumayo. Hinawakan niya ang cheeks ko at umiyak ng umiyak. She pulled me to a hug and said, "What happened to you?"

Humarap ako sa left ko, si Jaz. May nakahawak sa kamay niya. Si... Andrew?

"Andrew?" Napaupo naman ako. Humarap siya sa akin, at tumayo.

"Please don't tell Jaz that I visited her," tuluyan siyang umalis.

"Asaan sila Bea?" Tanong ko kay tita.

"Bea's still unconscious. Maybe because bumagsak siya and yung ulo yung nauna. Sohe's in a private room. Malalim ang sugat nito sa tagiliran at balikat."

Parang nabingi ako sa sinabi niya.

She helf both of my cheecks and made me look at her. There's a black circle under her eyes, her tear-streaked face made my eyes water. "Baby, what happened?"

2 Months Later...

SOHE

"Fuck! Ano na, Jaz?! Kilos kilos naman!" Napatigil kami ni Bea sa biglaang pagsigaw ni Chris. Ano nanaman ba ang kinaha-highbloodan niya ngayon?

Napatingin kami kay Jaz na dinabog yung baril na hawak niya. "Putang ina, Chris! Tao lang din ako! Napapagod, hinihingal, nauuhaw, buhay! Hindi lang ako ang miyembro dito! Nakakapagod na! Not because of the trainings, but because of your pesky attitude!"

Kinuha ni Jaz yung malaki niyang bag sa likuran ko at pumunta sa pintuan. Binuksan niya yung pintuan at tumigil.

Nakayuko niyang sabi, "I'm sorry to say this," Humarap siya sa amin, "There's no more Jaz Miguel in Shidae Gang."

Tila may tumigil ng oras at hindi kami gumalaw. I just found myself sit on the cold ground while processing the things on my mind. Eto na ba ang katapusan ng Shidae? Napunta na nga kami sa 4th rank, tapos mawawalan pa kami ng miyembro? Having injuries is enough! Being punished by our parents is completely enough! All of this happenings are more than enough!

"There's no more Jaz Miguel in Shidae Gang."

"There's no more Jaz Miguel in Shidae Gang."

Paulit-ulit ito bumubulong sa isipan ko ayaw ko siya pakawalan, gusto ko siya pigilan. But it's too late. Kung paano niya sinara niya na yung pintuan ng clubroom, ay parang ang pagsara din ng puso niya sa amin.

Parang may sariling isip yung katawan ko at hindi ko na napansin na kinuha ko na pala yung bag ko at lumabas na ng clubroom. For some reason, I kind of breathed easily once I got out. Being in there is suffocating.

Jaz. Jaz is a great friend. Oo, makulit siya, madaldal, at kung ano ano pa. And, the fact that this is my first time seeing her walk out of a room like that, it feels like, it's not her at all. Naala ko tuloy nung nagkakilala kami nung Kinder. Natamaan niya ako ng bola habang nagdadrawing ako. Dumugo yung ilong ko noon at siya yung nagdala sa akin sa clinic.

Mukha siyang tanga that time, to be honest. Yung mga teachers, sabi, "Kami na magdadala sa kaniya." Pero nagpumilit pa rin siya. Kasalanan niya daw kasi.

Naging magbestfriends kami hanggang sa nakilala ko sila Bea at Chris. I met Bea at the hospital dahil mom ko ang doktora niya. Sabi nila, masiglang bata si Chris. Pero opposite yung nakita ko nung pinakilala nila siya sa akin.

Nahiwalay ako sa kanila noong grade seven ako dahil may kailangan akong tapusin sa Europe about the hospital that time, doon rin ako nagaral. Bumalik ako sa Pilipinas. I was enrolled as a eighth grade student. We united as four again. At doon din nabuo ang isa pang pamilya na ayaw na ayaw kong masira kahit kailan.

Pero dahil ika nga 'Promises are meant to be broken,' nagtapos din lahat at ngayon, may nabawas na. Maybe, Shidae Gang really don't have happy endings just like those friendship goals we see on fiction books.

Pero teka, meron pa ding pag-asa. Doesn't mean Jaz left the group, we'll break into tiniest pieces. At hindi ko hahayaang umalis siya. Jaz is my first friend, and I'll never let her go that fast. Nakakainis, hindi ko man lang magawang maging matapang at sigawan si Chris dahil hindi niya hinabol si Jaz. Ang duwag ko talaga. Duwag na duwag.

For some reason, I woke up in reality. I touched my cheeks. It's wet. Is it the rain or am I just crying?

May naramdaman akong mainit na bisig na bumalit sa'kin. For some reason, I felt comforted and warm, even with the rain showering us.

"Uljima."

I closed my eyes.

Don't cry he says. How can I not cry when I lost a very good friend. Good thing I'm hugging a strange—wait a minute. I'm hugging a stranger! A stranger that speaks korean!

Tinulak ko papalayo yung tao. "You can speak Korean?"

Naka-hoodie siya na mukhang mamahalin. Matangkad siya at hindi ko manlang maabot ang mga balikat nito. Hindi ko siya maninag dahil umuulan at madilim pa.

"Sohe,"

Napaurong naman ako, "Paano mo nalaman ang pangalan ko?" Nilagay ko yung kamay ko sa bulsa nung skirt ko at hinawakan yung swiss knife. Baka mamaya, rapist pala 'to.

"Dahil kailangan," ngumisi siya, "Ako ang bubuhay sayo a future."

Tumawa ako ng mapakla, "Kuya, anong trip mo? Nakita mo ng nageemote ako tas sasabihin mo pa yan? Nako! Umuwi ka na nga! Hindi kita kilala kaya chupe!"