| تکمیل شده |
فن فیک درباره لیوای آکرمن
داستان بعد از زمانی که لیوای از دنیای زیرزمین خارج میشه و وارد گروه شناسایی میشه اتفاق میوفته..
بیشتر شخصیت ها داخل انیمه اتک ان تایتان هم هستن و فقط چند نفرو اضافه کردم ..
اولین داستانیه که دارم مینویسم باها...
لباس هارو یکی یکی از کیسه دراوردم و روی تخت میذاشتم . دیشب چون خیلی تاریک بود درست نتونستم ببینم.
_ واییی چقد خوشگله .
پیرهن سفید با گل های صورتی و دامنش که کلا به رنگ صورتی بود . خیلی قشنگ بود . همیشه توی خونه خودمون دامن میپوشیدم ولی بعد از اون شب هانجی بهم پیرهن و شلوار خودشو داده بود . که من اصلا با شلوار راحت نبودم .
شلوار لیوای رو که پام کرده بودم رو دراوردم و با ذوق پیرهن و دامن جدیدم رو پوشیدم
توی آینه به خودم خیره شدم . فکر میکنم اگه موهام سفید نبود خیلی خوشگل میشدم . موهام رو با ربانی که داخل یکی از کیسه ها بود ، بستم . خیلی دلم میخواست موهام رو کوتاه کنم .
اما...
میترسیدم !
یکبار وقتی هشت سالم بود موهام رو تا گردنم کوتاه کردم و وقتی کیارا فهمید به حدی کتکم زد که تا دو ماه نمیتونستم راه برم . درست یادم نیست ولی فکر کنم دو تا استخوان پام شکسته بود !
الان کیارا نیست ، اما.. اگه پیدام کنه ..
نه بزار همینطوری بمونه ، الان که عادت کردم بهش .
بقیه لباس هارو داخل کمدم چیدم . انقدری که برای من لباس خریده بود ، خودش لباس نداشت !
نباید خیلی پولدار باشه چون هانجی گفت خیلی وقت نیست که وارد گروه شناسایی شده .
فکر کنم کل حقوقشو خرج کرده .
شونه هامو انداختم بالا و بیخیال گفتم _ خودش اصرار داشت جبران کنه .
دامنم رو مرتب کردم و از اتاقم زدم بیرون . بوی غذا توی خونه پیچیده بود .
لیوای رو دیدم که با وسواس داشت بشقاب هارو روی میز میچید .
_ عجب بویی !
وقتی چشمش به من خورد حس کردم شکه شد . لباش تکونی خوردن انگار میخواست چیزی بگه ولی پشیمون شد .
روی یکی از صندلی ها نشستم . لیوای هم رو به روم نشست . مشغول خوردن غذا شدیم .
دور لبم رو با دستمال تمیز کردم و گفتم _ خیلی خوشمزه بود ، چطوری انقدر آشپزیت خوبه؟
_ تنها که زندگی کنی مجبوری آشپز خوبی بشی .
_ پس ظرف هارو من می‌شورم .
ابرو هاشو بالا انداخت .
_ مطمئنی ؟
سرمو تکون دادم و بشقاب هارو برداشتم . زیر شیر آب گرفتمشون . پس چرا تمیز نمیشن ؟ جریان اب روی بشقاب ها میخورد ولی فقط تیکه های درشتش رو با خودش میبرد ولی تمیز نمیشد . مگه همینطوری نمیشورن .
سرمو خاروندم و داشتم فکر میکردم که حالا چیکار کنم که لیوای ظرف هارو ازم گرفت و گفت _ نمیخواد بشوری ! برو کنار .
_ عهه چیکار میکنی ؟
میخواستم دوباره اونارو از دستش بگیرم که با یک دستش منو گرفت و گفت _ ببین موسفید ، من این بشقاب هارو مجانی به دست نیوردم که بدم دست تو که بزنی بشکنیشون ! حالا هم مثل یک دختر خوب برو بشین .
_ یعنی میخوای بگی من نمیتونم ؟
_ آره دقیقا همینو میگم .
با خشم دستای کفیم رو به صورتش کشیدم . فریاد بلندی کشید که با وحشت خودمو عقب کشیدم .
دوباره میخواست داد بزنه که با دیدن من که ترسیده توی خودم جمع شده بودم ، پشیمون شد .
اروم ولی عصبی گفت _ فکر میکنم تا الان متوجه وسواس من شده باشی ، با این مورد شوخی نکن.
دستام رو دور خودم حلقه کردم . با قدم های آروم از پله ها بالا رفتم و خودمو به اتاقم رسوندم .
از بچگی از صداهای بلند میترسیدم .. وقتی صدای بلند میشنیدم یا کسی توی صورتم فریاد می‌کشید واقعا حالم بد می‌شد ، مثل الان.
دستمو روی قلبم گذاشتم که تند تند میتپید . سعی کردم جلوی بغضمو بگیرم ولی اشکام خیلی اروم روی صورتم جاری شدن . همونجا جلوی در توی اتاقم بی صدا گریه کردم . من توی این دنیا تنهای تنها بودم .
توی آینه خودم رو دیدم ، یاد چند دقیقه پیش افتادم که با پوشیدن این لباس چقدر حالم خوب شده بود و خوشحال بودم .
چقد سریع اون حس خوب از بین رفت .
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
