Unanswered Questions

Chapter 74

Third Person's POV

"Bakit ka ganyan, Darren? Bakit pinili mong pahirapan sarili mo nang mag-isa?! Kung gusto mong matanggap yung mga bagay na deserve mo mula sa amin dito sa Pilipinas, bakit nagpanggap kang hindi mo kaming kilala lahat?!?! Bakit imbis 'Jayda' itawag mo saken, 'Miss' pa????" sunud-sunod na tanong ni Jayda habang umiiyak habang si Darren ay patuluy-tuloy yung tulo ng luha niya mula sa mata niya habamg pinakikinggan si Jayda.

Then Darren heavily sighs at napapikit, at lumingon kay Jayda.

"Because I deserve it......." sambit ni Darren na ikina-confused ni Jayda habang tinitignan siya.

Darren's POV

The moment I came back here, I don't know if I should be happy that I'm able to go to this country again, where the one I love that I had hurt, and my friends that I betrayed are.

No, I don't deserve to be happy after what I've done to them.

That's why I thought to myself that I came back here in the Philippines to receive pain and payback from Jayda, and my friends that this rascal deserves for the damage I had caused in their lives.

And then one day..... pumunta akong park dahil sa naging memories namin ni Jayda, na mananatiling alaala na lamang.

I felt that she won't come here anymore..... kasi if she did, masasaktan lang siya kapag naalala niya yung memories naming dalawa kaya I thought this way.

Thinking that she won't come here, nilibot ko yung buong park kasi may mga parte pa pala rito sa park na hindi ko napuntahan since every sunset ako pumupunta kasama ni Jayda, pati nung nabadtrip ako sa trabaho ko na pinaghirapan ko.

And then, dumating ako sa may ilog at umupo muna saglit para makapag-pahinga dahil sa paglibot.

Ramdam na ramdam ko yung simoy ng hangin lalo na't puro mga puno rito..... kaya parks really bring peace and relaxation to an every individual.

Tumagal ang pagpikit ko sa sobrang peaceful, tas minulat ko na ulit mga mata ko at tumayo na para makaalis na rito..... ngunit bigla nalang akong may narinig na sumisigaw na ikinalingon ko tas yung direksyon niya, papunta sa kung saan ako nakatayo.

Then kumapit sakin yung babae na muntik nang mahulog sa ilog dahil inalalayan ng dalawang kamay ko yung likod niya to prevent her from falling into the river which caused us to see each other's faces at parehas kaming nagulat dahil nakita na namin ulit isa't isa..... after five years, mas halata nga lang yung pagiging gulat ni Jayda.

Hindi ako makapaniwala sa nakikita ko..... akala ko hindi na siya muli pupunta rito dahil ayaw na niya akong maalala dahil sa sakit na idinulot ko sa kanya.

I missed her so much...... pero...... she must be happier right now.

Tas inalalayan ko siyang balansehin si Jayda sa pagtayo niya at nagtitigan ulit kami sa isa't isa.

What should I do?

What should I say to you?

"Miss?" pormal na pagtawag ko sa kanya as if na di ko alam kung sino siya.

At kung sino ba talaga tong babaeng kaharap ko.

Ngunit kitang-kita ko na hindi niya parin ma-process yung nakikita niya.

Ako rin eh..... kasi hindi ko inexpect na makaka-punta siya ulit dito.

At kung pupunta siya rito, hindi ko aakalaing sa araw pa kung kelan ako nandito.

Pero hindi ko dapat ipa-halata.

"Miss!" pagtaas ko ng onti yung boses ko at bumalik siya sa realidad.