Trapped In Midnight (Complete)

Epilogue

WARNING R18+

"Maximus!"

I immediately went back to my senses when I heard someone called my name from somewhere. Nang tingnan ko ito ay nakangising mukha ni Yujin ang sumalubong sa akin. Pinunasan ko ang pawis sa aking noo at leeg bago sinampay sa back rest ng bench na inuupuan ko ang kulay puting tuwalya.

Pagkatapos ng laro sa basketball ay agad akong pumunta rito para magpahinga.

It was nearly three in the afternoon kaya maraming elementary students ang naglalaro sa malawak na field ng unibersidad na kung saan din ako nag-aaral, marami talagang estudyante ang naglilibot lalo na't Intramurals Program kaya halos lahat ay nasa labas ng kani-kaniyang classroom.

"May kunting selebrasyon ang team mamaya sa bahay ni Coach, ano? Pupunta ka?"

"Pass, may importante pa akong gagawin." sagot ko at ibinalik ang tingin sa taong kanina ko pa pinapanood.

"Pangalawang panalo natin 'to pero pangalawang pass mo na rin, sure kang ayaw mong sumama? Maraming cheerleader ang pupunta. Si Roxanne, 'yong type ka. Pupunta rin."

Roxanne? The girl who loves being linked with my teammates?

"Pass ako, may mas importante akong gagawin sa hacienda. Sabihin mo nalang kay Coach na hindi ako pupunta o 'di naman kaya ay mag-isip ka ng sasabihin mong dahilan sa kaniya nang mai-paalam mo ako ng maayos." I clearly repeated.

"Baka batuhin ako ng bola no'n." tanggi niya. "Sino ba kasi ang pinagkakaabalhan mo at parang ayaw mo nang ma-isturbo?" usisa nito at sinundan din ng tingin kung saan ako nakatanaw.

"Puta." he punched my shoulder when he saw who I was looking at.

"What?" I chuckled and turned to him.

"Hayop, Maximus. Huwag mong sabihing trip mo 'yang batang 'yan?" as he pointed the young girl who's playing with her friends. "Makukulong ka niyan! Siraulo ka, hindi pa ata 'yan umabot ng katorse-"

"She's ten." I quickly stated.

I am not sure about her age, hula ko lang. At bakit ako makukulong? Tinititigan ko lang naman, ah.

"Anak ng pitong puting tupa, toddler pa nga!" tumawa ito nang may halong pang-aasar at mahina akong itinulak.

Yeah, right. So young and innocent. Hindi puwede sa akin at hindi kailanman magiging puwede.

Lagi ko siyang napapansing dumadaan sa building namin, hindi ko alam kung bakit no'ng unang tingin ko pa lang sa kaniya ay para na akong gagong hindi mapakali.

Tangina, ngayon lang ako naulol sa isang bata. Hindi lang bata, sobrang bata. Papasa pa ata akong tatay nito, eh!

The next day, same damn routine. I always see her from afar as she enjoyed playing with her classmates.

"Kanino kayang anak 'to?" I whispered.

Her smile, so natural and pure. The way her eyes spark with happiness. Para siyang anghel, wala kang makikitang bahid ng kalibugan o kasamaan.