Her şeyimizi kaybetmiştik.
Bir havlama sesi doldurdu kulaklarımı. Cesur delirmiş gibi havlıyordu. Adımlarım beni deliğe götürürken, Eymen'in çıldırmış yüz ifadesini gördüm. Herkes onu büyük bir kuvvetle tutmaya çalışıyordu ama o herkesi parçalayaca...
Merhabaaa! Lütfen bölümle ilgili fikirlerinizi benimle paylaşın. Emin olun sizin düşündüklerinizi okumak beni daha çok mutlu ediyor ve bölüm yazmaya teşvik ediyor. Şimdiden teşekkürler.
İyi okumalar bebekler 😋😋
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Belki Eymen'le uyuduğum için, belki de artık hayat bana acıdığı için kabus görmeden uyanmıştım. Uzun süre sonra nefes nefese ya da korkmuş bir şekilde uyanmamak ne kadar garibime gitse de, içten içe Eymen'in beni sakinleştirdiğini ve onun sayesinde böyle huzurlu uyuyabildiğimi biliyordum.
Saatlerdir hiç hareket etmemiş gibi kollarım hala Eymen'in beline sarılıydı ve Eymen hala beni sıkıca sarıyordu. Sanki küçücük bir gevşeme olsa kollarının arasından kayıp gidecekmişim gibi sarmıştı beni. Ben ise yaklaşık 15 dakikadır uyanıktım ve gözlerimi açtığım an, dün Simay'la yaptığımız konuşmalar bir bir aklıma düşmüştü.
"Gelsin..." Diyerek sayıklamaları asla aklımdan çıkmıyordu ve bu acılarıma acı katıyordu. Ölmüş biri için gelsin demişti. Bu bile Simay'ın çektiği o delice acıyı açıklar nitelikteydi.
Bakışlarım Eymen'e gittiğinde derin bir iç çektim. Öyle bir anda hayatıma girmişti ki, ölmek isteyen beni, hayata tutundurmuştu. Eğer o olmasaydı büyük ihtimalle annem ve babamın bana bıraktığı son emaneti, hayatımı bitirecektim. Çünkü ne dayanacak gücüm kalmıştı ne de düştüğümde beni kaldıracak biri. Ama sonra Eymen çıkmıştı. Benim Kerem'i aradığım zamanlar göremediğim Eymen, aslında her zaman benim olacağım kişiydi. Bunu tüm kalbimle hissetmiyordum, biliyordum.
Bu dünyada ölmek çok kolaydı. Yaşamak ise çok zordu.
Bu dünyada belki Kerem için ölürdüm ama, Eymen için yaşayacağım tek gerçekti.
Eymen'in gözlerini kırpıştırmasıyla bakışlarımı ondan çektim ve tekrar uyuyormuşum gibi yaptım. Evet kabus görmeden uyumuştum ama yarım saatte bir uyanmıştım. Gece boyu sanki biri beni hep dürtmüştü ve uyandırmıştı. Bu yüzden oldukça yorgun bir gece geçirmiştim ve ne kadar çok sabaha karşı dinlenmiş olsam da, gözlerimin altında dün gecenin izleri vardı. Ve açıkçası bunu Eymen'in görmesini istemiyordum. Yoksa tüm gece uyanık kaldığımı düşünecekti.
Saniyeler sonra Eymen'in elini saçlarımın arasında hissettiğimde gelen rahatlama hissiyle yutkundum. Bir süre sonra elleri durdu ama dudaklarını başımda hissettiğimde derin bir nefes verdim. Bana hissettirdiği duygular öyle farklıydı ki, bazen ne tepki vereceğimi bilemez oluyordum.
Bir kaç dakika geçtikten sonra gözlerimi açtım ve bakışlarımı Eymen'e çevirdim. Benim uyanmamla elleri durdu.
"Açıkçası ne zaman uyuma numarasını bırakacağını düşünüyordum." Dediğinde şaşkınlıkla ve birazcıkta bozulmuş yüz ifademle ona baktım.
