Her şeyimizi kaybetmiştik.
Bir havlama sesi doldurdu kulaklarımı. Cesur delirmiş gibi havlıyordu. Adımlarım beni deliğe götürürken, Eymen'in çıldırmış yüz ifadesini gördüm. Herkes onu büyük bir kuvvetle tutmaya çalışıyordu ama o herkesi parçalayaca...
Okurken verdiğiniz tepkileri ya da kitapla ilgili düşüncelerinizi yazmayı unutmayın. Sizi seviyoruum<3
İyi okumalar bebekler😋
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aile sıcaklığı...
Uzun zamandır duymadığım ve hissetmediğim bir şeydi. Evet, buradakilerde ailem gibi olmuştu ama gerçek aile sıcaklığını unutturamayacak kadar iyi bir ailem vardı. Hiçbir şey gerçek ailemin yerine geçemezdi. Onların verdiği hissi başka hiçbir şey veremezdi.
Doğduğumdan beri asla ayrılmadığım ve 1 aydan fazla uzak kalmadığım evim aklıma geldikçe zihnime anılarım düşüyordu. O evde abimle yaşadığımız şeyler, annemle yaşadığımız şeyler, babamla yaşadığımız şeyler, Cesur'la yaşadığımız şeyler, Simay'la yaşadığımız şeyler ve hatta Kerem'le yaşadığımız şeyler vardı.
O evde yaşanmışlık vardı.
O evde benim gerçek hayatım vardı.
"Ne?" dedi Uğur. O da diğerleri gibi hiçbir şey anlamamıştı ama Elif'le Simay ne demek istediğimi çok iyi anlamıştı.
Evet, belki de evim bir hapishane ya da yurt kadar korunaklı değildi ama yine de bizi bir süre dışardaki tehlikelerden koruyacak kadar güvenliydi. Tabii ki buraya gitmemin tek sebebi güvenli olması değildi. Oraya gitmemin sebebi, annemin bodrumu her türlü acil durum için sığınağa dönüştürmesiydi. O bodrum katı şifreyle korunuyordu ve bu şifreyi ailemden ve benden başka kimse bilmiyordu. Babam her zaman evinin ve eşyalarının güvenliğini çok önemsemişti. Bu yüzden de hem evimiz hem de eşyalarımız güvenlik sistemleriyle korunuyordu.
" Artık bir açıklama yapar mısınız?" Eymen'in sesi beni düşüncelerimden ayırdığında, cevap veren Simay oldu.
"İdil'in evine gidebiliriz." dedi ama tabii ki de bu açıklama yeterli olmadı.
"Basit bir ev bizi nasıl koruyabilir acaba?" Efe anlamıyordu ve anlamaması da normaldi.
"İdil'in evi basit bir ev değil." dedi Elif. Bu hepsinin daha çok meraklanmasına neden oldu ama ben konuşmamayı tercih ediyordum. Bunu fark eden kızlar da benim yerime açıklamaya başladılar. "Her şeyden önce o evin kapısını geçmek imkansız. Şifreyle korunuyor ve eve girmek için 2 kapı geçmeniz lazım. Yani ilk kapıyı açsanız bile diğer kapıyı açamazsınız."
" Aynen öyle." dedi Simay. "Çocukluğum neredeyse o evde geçti ve bir kere bile yabancı bir kuşun geçtiğini görmedim diyebilirim. Tek önemli olan kapıları kapatmak." Bakışları bana döndü. "İdil'in babası çok korumacı biriydi." Yutkunma gereği duydum. "Serkan ve İdil için o evi neredeyse kale haline getirdi. O evde gerçekten güvende olabiliriz. En azından bir süre..."
Derin bir nefes aldım ve kendimi topladım. O evi düşünmek bile beni dağıtıyorken nasıl oraya gidecektim, bilmiyordum ama başka çaremiz yoktu. O ev hem bizi korurdu, hem de ihtiyaçlarımızı karşılardı.
