Her şeyimizi kaybetmiştik.
Bir havlama sesi doldurdu kulaklarımı. Cesur delirmiş gibi havlıyordu. Adımlarım beni deliğe götürürken, Eymen'in çıldırmış yüz ifadesini gördüm. Herkes onu büyük bir kuvvetle tutmaya çalışıyordu ama o herkesi parçalayaca...
Selaaam! Lütfen okurken verdiğiniz tepkileri yazmayı ve oy vermeyi unutmayıın <3
Sizi seviyorum bebekler😋
Keyifli okumalar!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sadece hayatta kalmak istemiştim.
Belki de ölümün gerçekliği beni ürkütmüştü ve defalarca ölmek istiyorum desem de, bunu yapmak için herhangi bir çaba göstermemiştim. Belki de dışarda gördüğümüz o hastalıklılardan birine dönüşmekten, ya da onların yemeği olmaktan korkmuştum.
Peki Eymen hiç mi korkmamıştı? O silahı alnına dayarken, benim düşündüklerimi hiç mi düşünmemişti? Yanında onu durduran birisi olmasaydı, gerçekten de o tetiği çekecek miydi? Sadece onu affetmem için bu kadarını göze alacak mıydı?
Bütün kalbim bana evet derken, mantığım da ondan geri kalmıyordu. Bu sefer, kalbimde mantığımda aynı şeyi söylüyordu. Eğer Eymen'e biri engel olmasaydı, şu an onu affetmiş olacaktım.
Bakışlarım önümdeki pencerede takılı kalırken, elimdeki kağıdı buruşturdum ve sinirle yere fırlattım. Ama sinirimi çıkaramadığım için, kendimi tutamadan yanımdaki aynaya sert bir tekme attım ve ayna yere düşüp parçalandığında bağırdım. "Orospu çocuğu! Orospu çocuğu!"
"Tamam!" diye bağırdı, Efe ama o kadar öfkeliydim ki, şu an tüm odayı yakıp yıkabilirdim. Dudaklarımı birbirine bastırdım ve burnumdan derin derin nefesler aldım. "Sakin olmalıyız! Bu beklediğimiz bir şey değil miydi zaten?!"
"Öyle!" dedim, sinirle. "Ama bunca zaman Eymen'in ölmeyeceğini biliyorlardı. Bilerek ona acı çektiriyorlar!"
"1 saat içinde bu evden çıkarsak, acısı dinecek." dedi, Uğur.
"Gideceğiz yani?" dedi Kerem, sinirle. "Nereye peki?!" Bana doğru döndüğünde öfkeden kararan gözlerimle ona döndüm. Bence şu an bana bulaşmaması gereken ilk kişi oydu. "Çok merak ediyorum, bunca kişiyi nereye götüreceksin lider?"
"Kerem şimdi değil." dedim sakin olmaya çalışarak. Damarıma basıyordu.
"Ne zaman İdil ne zaman?! Hepimizi öldürdüğünde mi?!"
"Yeter Kerem üstüne gitme!" diye bağırdı Simay. "Ne halt istiyorsun?! Oylama mı? Tamam yapalım!" Etrafında döndüğü sırada ilgilenmeden Eymen'in yanına gittim ve üstüne bulaşan kanları, komodindeki ıslak bezle sildim. "Evi verelim diyenler?" Onlara baktığımda herkesin elini kaldırdığını gördüm. Tabii ki Kerem dışında. O herkese öfkeyle bakıyordu.
"Sen ne zaman bu kadar kötü oldun?" dedim, bir anda. Kerem'in bakışları bana döndüğünde yutkundum. "Bana, değiştiğim için sitem etmiştin ama... Kendinden haberin var mı? Aynaya bakıyor musun Kerem? Cani birine dönüşmüşsün." Öfkeli bakışları duruldu ve dudakları aralandı. Bir şey demek istedi ama kelimeleri yutar gibi ağır ağır yutkundu. "Eğer yaralı olan kişi Eymen değil de, başka biri olsaydı, böyle düşünmezdin. Senin sorunun Eymen."
