Nakavt

KONULAR

 Altay duştan çıkıp kıyafetlerini giydi.Saçlarını kurutamayacak kadar yorgundu.Kendisini kanepeye attı.Gözleri anında kapandı.Önünde bu gün gördüğü gülümseme belirdi.Bir insan neden o kadar samimi güler ki? Herkese öyle mi gülüyor? İsteyerek mi ya kendinden habersiz mi? Kaç yıldır kahkaha atmıyordu Altay.Peki o çocuğun atmadığı kahkaha nasıl bu kadar içten olabildi..Onu düşünerek uyudu.Bundan yalnız uyandığında haberi olmuştu.

 "Acıktım ben,bir şey ister misin?" Özcan elinde tostla kanepeye oturdu.

 "Afiyet olsun.Tek isteğim uyumak." Karan gülümseyince Özcan tostundan ısırık almıştı. "Burda kal bu gece.Geç oldu zaten."  Özcan anlayışla kafasını salladı.Yirmi iki yaşındaydı.Karandan farklı olarak onun kaslı bedeni yoktu.Zayıf ve beyaz teni vardı.

 "Selin aradı beni.Senin için endişe-" Özcan lafını tamamlamadan Karan odasının kapısını kapattı.Selin hiç konuşmak istemediği bir konuydu.

Neşet eve geldiğinde Selin salonda oturmuş onu bekliyordu.Kollarını açıp kızına sarılmak isteyince karşılık alamamıştı.

 "Kızım?" 

 "Onu nasıl başka birine verirsin baba?Beni hiç mi düşünmedin?" Selin hesap sorar gibi konuşmuştu.Konu yine Karandı.

 "Seni düşünüp bu kararı verdim kızım!"

 "Beni düşünme!Beni düşünseydin eğer,Karan şu an yanımda olurdu!" Selin bağırmaya başladığında Neşet kolundan tuttu.

 "Anlamıyor musun?!O herif seni istemiyor!Yeter artık!Kendine gel!Nasıl bir erkek için kendine bu kadar aciz davranırsın!?" Son söylediklerini tiksinerek söylemişti.

 "Onu seviyorum!" Kolunu çekti. "Ona aşığım!Beni sevip sevmemesi umrumda değil !Lütfen baba,yalvarırım...Onu bana geri getir baba." Selinin ağlamasına dayanamayıp odasına çıktı.Telefonunu çıkarıp arama tuşuna bastı.

 "Yarın bu iş bitecek.O herifin nakavt olmasını ve bir daha hiç kalkmamasını istiyorum!"