Nakavt

İTLER

 Uyanmıyordu.2 gün daha geçti lakin o gözler yine açılmadı.Sanki tüm dünya durmuştu.Ya da ruh bedenden ayrılmıştı.Nefes almayan bir canlı düşünün.Yaşamakta çok zorlanırdı dimi?Tıpkı şu an Altay gibi.

 "Afferin Bahadır.Bu kadar işime yarayacağını hiç düşünmemiştim." Neşet şarabını yudumladı.

 "Karanı halletim.Sıra İSİMSİZde." 

 "İstersen Altayı ben halledeyim.Bir ödül hak ediyorsun." Sırıttı.

 "Yok.Onu bizzat o veletin yanına göndericem.Mahşerde kavuşsunlar,çok ayrı kalmasınlar." Bu söylediğine ikiside beraber gülmüştü.Neşet telefonuna gelen aramaya bakınca yüzündeki gülümseme silinmişti.

 "Nerdesin Neşet?"

 "Ah Yavuz.Başın sağ olsun.Ölenle ölünmez."

 "Ne sikim saçmalıyorsun lan sen?"

 "Karanın ölüm haberini vermek için aramadın mı?Teselliye ihtiyacın var sandım."

 "Sikerim tesellini lan!Yediğin boku bu hafta sonuna kadar temizleyeceksin!İtini maça çıkarıcam." Neşet duyduklarıyla kaşlarını çattı.

 "Ölüme doyamıyor musun Yavuz?Şimdi sıra İSİMSİZ denen herife mi geldi?" Yavuz Neşete cevap vermeyip telefonu kapattı.

 "Ne diyor?"

 "Bu hafta sonu maçın var.Büyük gün geliyor." Geliyordu o büyük gün.Nasıl sonuçlanacağı bilinmezken hemde.