Nakavt

KAVUŞMA

 Attığı yumruklar yüzünden eli kanıyordu.Hala durmamıştı.Öfkesi geçmiyordu.Geçmiyecekti.Altındaki beden kurtulmak için çırpınıyordu.Ama bu gün kurtulamayacaktı.  

 "Geber!Geber sikik herif!" Boğazını sıkmaya başladı.Bu belki İSİMSİZin sonu ola bilirdi,lakin Altayın doğuşuydu.Yavuz ringi izlerken telefonuna gelen aramaya baktı.Özcanın aradığını görünce yutkundu.Özcan onu aramazdı ki...Bir şey olmasa aramazdı.Bir süre ringe bakıp duraksadı.Cesaret edemiyordu aramayı cevaplamaya.En son kendini toparlayıp cevapladı.

 "Özcan." Onun ağladığını duyunca gözlerini kapattı.

 "Ya-Yavuz Karan..." Telefonunu kapatıp ringe doğru koştu.

 "Altay!Altay dur!" Altay Yavuzu duymuyordu ki..Şu an altındakı piçi öldürmekle meşguldü.

 "Geber!Öldürücem onu!"

 "Altay dur!KARAN!" Duyduğu isimle elleri gevşedi.Hemen ringin dışındaki Yavuza baktı.Ayağa kalkıp dışarı çıktı.

 "Ne oldu Karana?!" Cevap alamadı.Mekandan çıkarken buldu kendini.Yavuzun arabasına atlayıp hastaneye sürdü.Birini kaybettiğinde yaşadığın boşluk hissini hiçbir şey dolduramazdı.Yumruklarını sıktı.Araba durunca hemen kapıyı açıp hastaneye koştu.İkinci kata çıktığında Özcanın doktorla konuştuğunu gördü.Peki neden ağlıyordu?

 "A-Altay." Özcan Altayın kanayan eline baktı.

 "Karan nerde?!" Odasında yoktu.Oda tamamen temizlenmişti.

 "Altay sakinleş.İyi görünmü-"

 "Karan nerde!" Neden kaybolmuştu...Nereye kaybolmuştu....

 "Alt katta.On ikinci oda" Aldığı cevapla alt kata indi.On ikinci odayı bulup hemen içeri girdi.

 "K-Karan?"

 "Babacık.." Sonunda hem özlem duyduğu söze,hem de özlem duyduğu sevgilisine kavuşmuştu.Yatakta oturan Karana doğru koşup ona sarıldı.Sımsıkı sarılıp kokusunu içine çekti.Sonunda hasret bitmişti.