Nakavt

DERTLER

 "Sana uyup peşinden gelen aklımı siksinler çocuk!" Altay önünde durduğu eve bakarak konuştu.

 "Sana gel diyen olmadı babacık.Hem korkma, dertleri benle."

 "Bana bak velet.Korksaydım eğer hiç buraya kadar gelmezdim.Şimdi ne yapıcaksın onu söyle." Altay evi incelediğinde Karan gülümsedi.Kapıyı açıp havuzu olan bahçeye daldı. "Siktir!Kendini öldürtücek misin?!" Karanın peşinden gidince korumalar silahlarını çoktan onlara uzatmıştı.Karanı tanıyordular bu yüzden kimse tetiği çekmemişti. 

 "Neşet nerde?" Silahı Altaya doğrultan korumaya sordu.

 "Patron evde değil." 

 "Ara patronunu geldiğimi söyle." Koruma Karana baktı.Telefonu çıkarttığında Selin bahçeye gelmişti.

 "Karan?!İndirin silahlarınızı!" Selinin emri üzerine silahlar indi.

 "Baban nerde?" 

 "Bilmiyorum Karan.Sabah erkenden çekip gitti.Karan özür dilerim.Babamın yaptıkları hiç doğru-" Selinin lafını Karanın kahkahası böldü.

 "Babanın yaptıkları için değil,kendi yaptıkların için özür dile!Senin yüzünden yaşadıklarım için!Özcan için!" 

 "Özcan mı?" 

 "Baban ona ne yaptı bilmiyorum.Ama söyle ona,eğer akşama kadar Özcanı bana vermezse tüm hayatınızı siker atarım!Emin ol bu defa gözünüzün yaşına bakmam!" Karan konuşmasını bitirip Altayın bileği kavradı.Onunla beraber dışarı çıkarken Selin arkalarından şaşırarak bakıyordu.

 "Bu ailenin seninle derdi ne?Baba-kız seni neden paylaşamıyor?" 

 "Eve gitmek istiyorum.Sağ ol babacık.Beni bırakmadığın için." Karan Altayın bileğini bıraktı.

 "Beraber gidelim.Beraber bekleyelim arkadaşını.Bırakmasın babacığın seni."