Nakavt

YÜZLEŞME

 "Karan?" Yavuz Karanı görünce şaşırmıştı. "Neden burdasın?Dinlenirsin diye düşünmüştüm"

 "İyiyim.Seninle konuşmam gerekiyordu" 

 "Hay hay.Ne konuşucaz?" Yavuz gülümsedi.

 "Gerçekleri." 

 "Hangi gerçekleri?"

 "Beni neden aldığın gerçeğini.Sorum şu,beni Bahadıra ulaşmak için mi aldın?" Yavuzun duyduğu soruyla çatık kaşları havalandı.

 "İnkar edersem inanır mısın?" 

 "İnanmam."

 "Peki madem anlatayım.Bahadır senden önce İSİMSİZle ringe çıktı.Hile yaparak kazandı ve bu Altayın üzerinde büyük bir etki yarattı.O maçtan sonra o pezevenk senle maça çıktı ve sen onu nakavt ettin.Duyduğuma göre seni arıyormuş.Benimde onu aradığımı göz önünde bulundurursak evet.Seni Bahadırla maça çık diye aldım." Yavuz konuşmasını tamamlayınca onu dikkatle izleyen çocuğa baktı.Bu bakışlar altında ezildiğini farketmişti.

 "Peki İSİMSİZ? Bunu biliyor muydu?" İşte Karanın gerçekten merak ettiği soru.Ona ilgisi sahte miydi, gerçek mi..

 "Biliyordu."

 "O zaman 4 gün sonra maçta görüşürüz" Yavuz kafasını sallayınca Karan odadan çıkıp alt kata indi.Soyunma odasına girince arkasından içeri Altayda girmişti.

 "Konuşalım"

 "Siktir git.Maça hazırlanmam gerek" Altay aldığı cevapla sinirlenmişti.Eldivenlerini giyen çocuğun bileğinden tutup kendisine çekti.

 "Kimle maça çıkacağını biliyorsun yani?"

 "Şerefsizin tekiyle" 

 "KARAN!" Altay tuttuğu bileği sıkınca Karanın canı yanmıştı.

 "Ne var amına koyayım ne var!" Bileğini çekip kurtarmak istiyordu lakin önündeki adam şu an kızgın bir boğadan farksızdı.

 "Bana bak velet, doğru konuş almayayım ayağımın altına!Ne oluyor lan sana?!Ne bu afra tafra?!" Neden böyle soğuk bakıyorsun bana...

 "Bana bak İSİMSİZ.Siktir git maç hazırlıklarını yap beni uğraştırma." Neden yaktın kalbimi...

 "Babacığa noldu?" Özlem duyduğu kelimeyi duymak istiyordu...

 "Başlarım lan şimdi babacığına!" Karan sinirle bileğini çekip Altayı geri itti. "Uzak dur benden!"

 "Uzak mı durayım?" Altay alayla güldü. "Acından öptüm lan seni!Yaranı sardım lan senin!"

 "Konuda bu zaten sik kafalı!Yaramı sarmana izn vermemeliydim lan!Madem yara açıcaktın...Niye sardın lan o zaman!" Karan gözyaşları akmasın diye kendisiyle savaşıyordu. "Beni..acımdan öpmene asla izn vermemeliydim!Yaramı kendim sardım lan ben!Sana nasıl izn verdim!?Allah belamı versin!"

 "Neden?"  Neden acıtıyordu Altayın kalbini..

 "Yalandı çünkü.Hepsi yalandı.Bahadır itiyle ringe çıkmak için beni kullanmış ola bilirsin!Lakin acılarıma dokunmamalıydın." Altay duyduklarıyla gözlerini kapattı.Kaçmak istediği yüzleşmeyi şimdi yapıyordu işte.Gözlerini açıp önünde duran bedenin belini kavrayıp kendisine çekti ve dudaklarını bir birine bastırdı.Susması için değil,güç toplaması için..

Güzel bir bölüm sizlerle arkadaşlar)