Nakavt

OLSUN

  "Özledin mi beni babacık?" Karan elinde poşetlerle salona geldiğinde gördüğü yüzlerle şaşırdı.

 "Özlemiştir,özlemiştir" Yavuz ona bakıp alayla konuştuğunda çocuk kıpkırmızı olmuştu.

 "Uğraşma onunla" Mutfaktan Altayın sesi gelince Karan derin bir nefes aldı.Mutfağa geçip poşetleri bıraktı.

 "Neden burdalar?" Altay çocuğun saçlarını karıştırdı.

 "Özcan merak etmiş seni" Karan aldığı cevapla kafasını salladı.Salona geçtiklerinde Özcan ayağa kalktı.

 "Dün geceden ulaşamıyordum sana" 

 "Şarjım bitmiş o yüzden.İyiyim ben" 

 "İyiysen sorun yok.Size iyi günler."  Özcan kendini bura ait hissetmiyordu ve bu yüzden gitmek istiyordu.

 "Otur.Beraber yemek yiyelim." Altayın teklifini duyunca ilk şaşırsada sonra gülümsedi.

 "Size afiyet olsun." Kapıya doğru ilerlediğinde Karan peşinden gitmişti.

 "Arabayla git"

  "Gerek yok, taksiyle geldim zaten"  

 "Hadi afiyet olsun" Karan masaya oturunca yemeye başladılar.Altay sürekli Karanın tabağına bir şeyler dolduruyor ve yemesini istiyordu.Karanın az önce Altayın dudağının kenarında kalan ekmeği eliyle temizlemesi Yavuzun kaşlarını çatmasına sebep olmuştu.

 "Lan bu masada bende varım.Çifte kumru olmayı iki dakikalık kenara bırakın!" Bıkmıştı bu sevecen tavırlardan.

 "Siktirip gidebilirsin o zaman" Karan Altayın bu söylediğine gülmüştü.

 "Ya havle...buraya gelmeden önce Neşetle konuştum" Yüzündeki gülüş aniden silindi. "3 gün diyor.3 gün sonra Bahadırla maça çıkman gerek." Altay duyduklarıyla sinirlenmişti.

 "Lan sikerim Neşetinide,Bahadırınıda!3 gün ne lan?!Çocuk oyuncağı mı bu?!" Bahadırın ortaya çıkması zaten hayri elamet değildi.

 "Ben ne yapayım lan!Anasını satayım herif önümde ahkam kesiyor!"

 "Sorun değil.Hem bende hemen olup bitsin istiyorum." Karanın konuşmasıyla masada sessizlik oluştu.Altay tedirgin bakışlarla Karana bakınca,Karan onun elini tuttu.Her şeyin iyi olucağına inanan iki kalp vardı.Peki her şey iyi olur muydu?