"Nerdeydin tüm gün?" Sinirden yumruklarını sıktı.Tüm gün bir türlü ulaşamadığı çocuğa baktı. "Nerdeydin diyorum?!"
"Haber verecektim ama şarjım bitti." Altay kaşlarını çatıp derin bir nefes aldı.Bu çocuk son zamanlarda sabrını sınıyordu.
"Karan.Ne oluyor lan sana?Derdin ne söylesene?Benden mi bıktın?"
"Ne?!Hayır,bunu düşünme bile."
"Sorun ne o zaman?Anlat çocuk!Anlatmazsan nasıl yardım ederim?"
Beraber yaşamak istediği hayallerde Karanı bir türlü bulamıyordu Altay.Kaçıyordu,belkide Altay öyle anlıyordu.
"Hayalini yaşıyorsun...Gerçekten çok mutluyum.Ancak benim hayalim farklı." Karan Altayın elini tuttu.Biraz sonra söyleyecekleri için onu ikna etmeye çalışıyor gibiydi.
"Tamam.Yeter ki,hayalini söyle.Yaşa.Ben yanındayım." Altay elini çocuğun yanağına koydu.Bir süre okşadı.
"Ben.." Karan kaçırdığı gözlerini sonunda siyah gözlere dikti. "Ben maçlara çıkmaya devam etmek istiyorum."
Altay bir süre duyduklarını sorguladı.Galiba yeni hayat öyle kolayca kurulmuyordu.
"Dalga mı geçiyorsun?Ölüyordun az kalsın!"
"Ciddiyim." Altay çocukdan uzaklaşıp kanepeye oturdu.Saçlarını çekiştirmeye başladı.
"Ben bizim için bir hayat kurmak istiyorum!Ama sen yine bizi bok yoluna mı sokmaya çalışıyorsun?Bu kadar mı çok istiyorsun lan ölmeyi?"
Karan dizlerini yere atıp Altaya baktı.
"Yanlış anlıyorsun.Ben kafes dövüşlerine değil,gerçek şampiyon olucağım maçlara çıkmak istiyorum."
Herkes aynı hayali yaşayacak diye bir kanun yoktu dimi?
