Nakavt

YANARIZ

 "İyiyim ben korkma artık." 

 "Çok korktum öleceksin diye..." Özcan kendini tutamayıp ağlamaya başladı.

 "Ama o öldü.Hadi ağlama.Ağlayınca çok çirkin oluyorsun" 

 "Hadi eve gidelim o zaman." 

 "Al şunu.Kendi evine git,ben taksiyle giderim eve." Karan anahtarı uzattı.

 "Ben taksiyle gi-"

 "Arabam toz duman içinde zaten.Yarın bana pırıl pırıl getirirsin" Anahtarı Özcanın eline tutuşturdu.Özcan gittikten sonra Karan boş sokakta yürümeye başladı.Bu gün ilk defa ölüme bu kadar yakındı.İlk defaydı bıçak tam olarak boğazına dayanmıştı.Derin bir nefes alıp gökyüzüne baktı.

 "Bana hiç acımıyorsun dünya!" Yalnız olduğunu sanıp bağırdı. "O günde acımadın.." Fısıltıyla konuşup kafasını yere eğdi.

 "Sana senden başka kimse acımaz." Duyduğu sesle önünde duran kişiye baktı.

 "Evet babacık.Sen  bile acımazsın.." 

 "Neden arkadaşınla gitmedin?" 

 "Seni bırakıp gidemedim babacık.Malum kaç saattir peşimdesin." Karanın söyledikleri Altayı şaşırtmıştı.Bu çocuk sandığından daha zekiydi.

  "Nerden anladın?" 

 "Beni mi kıskanıyorsun sen babacık?" Altayın kaşları çatıldı. "Kapıları çarparak gitmeler,konuşmak için geç saate kadar beklemeler.Ne oluyoruz babacık?" Altay yumruklarını sıktı.Ne yani, bu gün Özcanın Karana dokunduğu zaman yaşadığı o garip hissin adı kıskançlık mıydı?

 "Saçmalama velet.Ben sadece sana yapılanların haksızlık olduğunu düşünüyorum.Sen değil başkası olsaydı böyle tepki verirdim." 

"Yakarsın bizi babacık." Karanın konuşmasıyla durdu. "Ben zaten yanmışım.Umrumda olmaz.Ama sen hiç yanmamışsın.Külünü bulamazlar." Karan lafını tamamlayıp gelen taksiyi durdu.Altayı sokakta yalnız bırakıp gitti.Şu an kendine kızıyordu.Neden inkar etmedi?Hayır,neden bu çocuğa sesini çıkartamıyor?