Nakavt

SEBEP

 "Hadi ağlama artık" Karan göğsünde ağlayan çocuğun saçlarını karıştırdı.

 "Baksana ne kadar yara almışsın...Nasıl ağlamayayım?" Özcan burnunu Karanın göğsüne sürtünce Karan kahkaha attı.

 "Bana bak sümüklü,hadi kalk artık.Zayıf bir şeysin sanmıştım, ammada ağırsın ha" Karan söylenince Özcan geri çekildi.

 "Özür dilerim.."

 "Bir kahvaltı falan hazırla sonra ne kadar istersen özür dilersin" Özcan kafasını sallayıp ayağa kalktı.Karan çocuğun arkasından sırıtırken telefonuna gelen aramaya baktı. "Selin?" Uzun zaman geçmişti.

 "Ne var?"

 "Açmazsın sandım..Nasılsın?"

 "İyiyim."

"Bende...Bir şey söylemek için aradım"

 "Dinliyorum"

 "Bahadır burda."

Karan duyduğu isimle kaşlarını çattı.

 "Nerde?"

 "Babamın yanında...Galiba artık senin yerine onu almışlar"

 "İyi.Tepe tepe kullanırsınız."

 "Hayır öyle değil.Dikkat etmen lazım çünkü..."

 "Çünkü ne Selin?"

 "Seninle yeniden maça çıkmak istiyor.Seni kullanıcaklar"

 "Kim Selin?Kim beni niye Bahadır için kullansın?"

 "Bahadır...O seni istiyor ama anladığım kadarıyla Bahadırı isteyen biri daha var.Seni Bahadıra ulaşmak için almışlar."

 "Yavuz mu?"

 "Hayır..İSİMSİZ diye biri."

Karan onun ismini duyunca bir anlık zaman durdu.Yutkunamadı,çünkü boğazında öyle bir düyüm yaranmıştı ki..Nefes almakta zorlandığı için yumruklarını sıktı.

 "Babam duyduğumu bilmiyor.Bu yüzden aramızda kalırsa eğer...ve sende dikkat et lütfen.Çünkü bu defa Bahadır ne olursa olsun canını alıcağını söyledi.."

 "Tamam..Dikkat et sende" Karan aramayı sonlandırdı.Şu an için duyduğu hiçbir şeye inanmayacaktı.Buraya gelmesinin bir sebebi olduğunu biliyordu.Lakin eğer gerçekten sebep onu kullanmak içindise...İşte her şey o zaman biterdi.