Nakavt

HAYAL

 "58!59!60!" Atladığı iple kendini boğmak istiyordu şu an.Bu herifin hiç acıması yoktu. "Şınav pozisyonu al!" Karan yere eğilince Altay onun sırtına oturdu.

 "Siktir.Askerlikte bile bu kadar zorlamıyorlar amına koduğum" Altay ağır olduğu için Karanın bilekleri bükülmüştü.

 "Çok konuşma.Başla!" Altay tüm ağırlığını Karana verdi. "1!2!3!" Zorda olsa başara bilmesi Altayı memnun etmişti. "Sen askerliyini yaptın mı?"

 "Yaptım." Konuşmakta zorlanıyordu. "K-Kaç oldu?"

 "Bilmem.Sayıyı unuttum.Hadi baştan başlayalım" Altayın yüzündeki gülümsemeden haberi yoktu Karanın.

 "Siktir." Küfür etmekle yetinmişti.Galiba bu gün burdan cesedi çıkacaktı.2 saat sonra terler içinde kalmış beden yere uzandı.Uzun zamandır bu kadar sıkı antrenman yapmamıştı.

 "İyisin,merak etme" Karanın yanına oturdu.

 "İyiymiş..Sikerim iyini" Altay kahkaha attı.

 "Sen gerçek boksör duruşunu nerden biliyorsun?" Altay uzun zamandır aklında kalan soruyu sordu.

 "Çocukken...Boksa başlamıştım.Yani öylesine hobi değil bende.Tutkulu bir aşk" 

"Neden bıraktın peki?"

 "Babam yüzünden.Zaten babam için başladım.Onun içinde bıraktım" Karan Altayın sorgulayıcı bakışlarını görünce konuşmasına devam etti. "Babam sürekli annemi dövüyordu.Onu korumak için başladım boksa.Belki büyürsem gücümü kullanıp annemi koruya bilirim diye düşündüm."

 "Korudun mu anneni?"

 "Annem onu koruya bileceğim kadar uzun süre yaşamadı." Altay duyduklarıyla yutkunamadı.Böyle bir cevap beklemiyordu.

 "Peki baban?"

 "Hapiste." Altay kafasıya onu onayladı.

 "Hayalin var mı?Ya da varmıydı küçükken?" Onun hakkında bir şeyler bilmek istiyordu.Çünkü karşısındakı çocuk sandığından daha çok yaralıydı.

 "Gerçek boksör olmak istedim hep.Ödüller kazanmak,hilesiz maçlarda oynamak istedim.İşte gördüğün gibi,hepsi hayal babacık." Karan ayağa kalkıp havluyu eline aldı. "Duşa giriyorum ben.çıkınca yemek ısmarla." Karan neşeyle konuştuğunda Altay ona gülümsemişti.

 "Hayallerini gerçek kılıcaz çocuk."