Nakavt

SEVİLMEK

 Kum torbasına vuruyordu, lakin yarın akşam Karana vurması gerektiğini hatırlayıp durdu.Nasıl yapacaktı bunu bilmiyordu..

 "Ne düşünüyorsun kara kara?" Yavuz esneyerek yere oturdu.

 "Yaptığın piçlikleri" 

 "O zaman gün bitmez" Altayın ona keskin bakış attığını görünce sustu. "Neyse.Yarın ne yap et kazan.Zaten dünkü çocuğa yenileceğini sanmıyorum" 

 "Dünkü çocuk olsaydı,beni asla onla maça çıkarmazdın Yavuz" İşte bu ikisininde kabul ettiği gerçekti...

 Otuzuncu turdaydı.Sahayı koşmaya devam ediyordu.Ne kadar belli etmesede yarın için korkuyordu.Bu güne kadar endişelendiği tek kişi Özcan iken,şimdi hem endişelendiği, hem de kaybetmeye korktuğu biri vardı.

 "Karan!" Özcanın sesini duyunca durdu.Nefes nefese kaldığı için bir şey soramıyordu.Ona uzatılan havluyu alıp yüzündeki terleri sildi. "Neden burda antrenman yapıyorsunki?Bir sıkıntın mı var?" Evet...ne kadar kabul etmek istemesede bu çocuk onu iyi tanıyordu.

 "Ç-çok.Çok büyük sıkıntım var" Yere oturunca Özcanda yanına oturdu.

 "Koşmandan anladım zaten.Noldu?Derdin ne?" Nasıl söyleye bilirdi ki...Yutkundu.Bir süre cevap vermedi.Özcana karşı kendisini mahçup hissediyordu.

 "Özür dilerim" 

 "İnsan aşık olduğu için özür dilemezki..."

 "Nasıl..."

 "Bende sana aşığım ya.Ordan anladım" Özcan yüzünde gülümsemeyle konuşurken Karan kafasını yere eğdi. "Üzül diye söylemedim salak.Beni sevmediğini biliyorum.Sende bunun için seni suçlamadığımı bil yeter."

 "Biliyor musun,ben asla birini seveceğimi düşünmemiştim.Hala yaşadığım duygular bana garip geliyor." Karan gökyüzüne baktı...

 "Bu güzel duyguları sonuna kadar yaşa." Özcanın konuşmasıyla ona döndü. "Her ne kadar kabul etmesende,ben sevmeyi seni severken öğrendim.Seninde o koca adamı severek bu güzel duyguyu öğrenmeni çok isterim" Özcan ayağa kalkıp üzerini temizledi. "Gidiyorum ben.Hem dersede girmem lazım"

 "Bıraksaydım ben?"

 "Gerek yok.Ben giderim." Özcanın gülümseyerek konuşması Karanı rahatlatıyordu.

 "Yarın geleceksin dimi?"

 "Tabii ki." Özcan sahanın dışına doğru yürüdü.Bir süre sonra adımlarını hızlandırıp ara sokağa girdi.Kimsenin olmadığı sokakta sırtını duvara yaslayıp yere çöktü.Gözlerini kapatıp sakladığı yaşların akmasına izn verdi.Şu an kalbine saplanan hançerin acısını yaşıyordu..

Özcan üzümlü kekimmmmmmmmmm