Nakavt

GARİP

 Medya Karan

Soyunma odasına girecekken yan odadaki kapının hafif aralı olduğunu gördü.İçerde yatan bedeni tanıyordu.Kapıya yaklaştı.Onun alnına düşen saçlarını,gömleksiz bedenini inceledi.Otuz yaşında birisi için fazla karizmatikdi.Hafif terler vardı göğsünde.Bakışlarını çekmek zor olmuştu.İzlemeyi bitirip soyunma odasına girdi.Kıyafetlerini değiştirdi.Antrenman için büyük salona geldi.Kum torbaları,küçük ringler Yavuzun kazanmak konusunda ne kadar hırslı olduğunu gösteriyordu.

 "Siktir." Karan kum torbasına baktığında eldivenlerinin olmadığını farketti.

 "Nasıl boksörsün sen?Eldivenini unutmuşsun." Duyduğu sesle arkasını döndü.Altay karşısındaydı.

 "Öğütlerini dinlemek istemiyorum babacık."  

 "Bana bak velet.Sana söylediğin laflara dikkat et dedim." 

 "Sana babacık demem hoşuna gitmiyor mu?" Aradaki mesafeyi kapatmak adına Altaya yaklaştı. "Oysa ben hoşuna gidiyor diye düşündüm." Kumral alayla güldüğünde Altay onun yakasını kavradı.

 "Bana bak çocuk.Ben nakavt etdiğin kişilere benzemem!" 

 "Emin ol bende nakavt ettiğim kişilere babacık diye seslenmem." Altayın elleri gevşedi.Az önce yüzlerinin ne kadar yakın olduğunun farkına varmasada,şimdi bir birilerinin gözünün içine bakıyorlardı.Altay bu güne kadar yakasını kavradığı herkesi bir güzel dövmüştü.Ancak Karan burnu kanamadan kurtulan tek kişiydi.Kumralın nefesini dudaklarında hissedince titredi.Bu kadar yakınlık ateşi harlardı.

 "Uğraşamam senle babacık.Yarın maçım var,yalnız bırak beni." Karan kendisini geri çekti.

 "Maça mı çıkıcaksın?Kimle?" 

 "Senin gibi İSİMSİZ biri" Altay derin bir nefes verip salondan çıktı.Gariplik tüm kalbine merak sarmıştı.