Nakavt

YÜK

 Altay Karanı Özcana emanet edip gitmişti.Özcan her gün hastaneye gelmiş ve arkadaşının durumunu kontrol etmişti.Derin bir nefes verip doktorun odasına girdi.

 "Özcan bey,hoş geldiniz."

 "Hoş buldum."

 "Oturun lütfen." Özcan oturup terleyen avuç içlerini dizlerine sildi. "Altay beyi bekliyordum aslında.Sizi görünce şaşırdım."

 "İşi var.O yüzden ne söyleyecekseniz bana söyleyin lütfen."

 "Aslında bu konuşmayı yapmak benim için zor.Bu gün Karanın durumunu kontrol ettik.Kan basın-" Bu konuşma Özcanı germişti.

 "Lütfen açık söyleyin.Kısa olsun."

 "Kalbini kontrol ettik.1 hafta dayanması bile mucizeydi.Ama artık yorulmuş.Komadan uyanmaya bilir." 

 "Öle b-bilir yani?" Özcanın tüm bedenini soğuk rüzgarlar kaplamıştı.

 "Kısa süre içinde hemde.Biz tabii ki,müdahelemizi yapıcaz.Lakin sonuç pekte iyi olmaya bilir." 

  Özcan ayağa kalkıp odadan çıktı.Yavuz odadan ruh gibi çıkan bedene baktı.Bu gün Karanın durumunu merak ettiği için gelmişti.

 "İyi misin?" Yavuzun sesini duyunca irkildi.Yere eğdiği kafasını kaldırıp ona baktı. 

 "Ölebilir." Sesini duymak zordu.

 "Ne diyorsun anlamıyorum.İyi misin?Aşağı inip bir şeyler almamı ister-"

 "Ölebilir diyorum!Kalbi...Kalbi dayanamıyor artık!" Özcan bağırınca Yavuz şaşırmıştı.Duydukları onu şaşırtmıştı.

 "N-ne."

 "Kalbi yorgun düşmüş.." Hıçkırıklara boğuldu. "Tüm yükünü sırtında taşıyan çocuğun kalbi yenik düşmüş!" Özcan ağlayınca Yavuz ona sarıldı.Bu gece baya zor geçicekti.