Nakavt

ULAŞILAMIYOR

 Karan gitmek istediğinde Altay kolundan tuttu.Kendine çekince yüzleri yakınlaşmıştı.Karan daha fazla bu yakınlığa dayanamayıp Altayın dudaklarına bastırdı dudaklarını.Yatağında uyuyan kumral gözlerini açtı.Ayağa kalkıp lavaboya gitti.Yüzünü yıkamaya başladı.Dün söylediklerinden sonra böyle bir rüya görmesi hiç normal değildi.Çoktan öğlen olmuştu.

 "Nerde bu çocuk?" bu saate kadar Özcandan haber almaması garipti.En azından mesaj atması gerekirdi.Karan üzerini değiştirip Yavuzun mekanına gitti.Belki arabasını ora bırakmıştır diye.Gittiğinde ne arabasını,ne de Özcanı bulamamıştı.Arama tuşuna basıp Özcanı aradı. "Aradığınız numaraya ulaşı-" 

 "Siktir.Nerde bu çocuk!" Karan kendi kendine söylenirken önünde taksi durdu.Altay taksiden inince şansına tekrar küfür etmişti.Kaçamazdı, çünkü Altay çoktan önüne dikilmişti.

 "Senin ne işin var burda?" 

 "Bir durum vardı,o yüzden.Gitmem gerek" Gitmek istediğinde Altay kolundan tuttu.Farkında olmadan Karanı kendisine çekmişti.Karan anında gördüğü rüyayı hatırladı.Nefesi hızlandı.

 "Ne varsa söyle, yardım edelim çocuk." Altay konuşunca Karan dudaklarına baktı.Bakışları ister istemez oraya kaymıştı.

 "Özcan yok.Ulaşamıyorum" Altay Özcanın ismini duyduğu an Karanın kolunu bıraktı.

 "Telefonu kapanmıştır.Panik yapma." Bu konuyla kesinlikle ilgilenmiyordu.

 "Böyle yapmaz o.Bu saate kadar çoktan yanımda olmuş olurdu." 

 "Belkide arabanı satıp kaçmıştır." 

 "Bana bak babalık.O öyle biri değil.Saçma sapan konuşma." 

 "Çocuk,kafamın tasını attırma.Adam gibi söyle ne yapmak istiyorsun." Gitmeyi düşünüyordu, lakin Karanın üzüldüğünü görünce gidemedi. "Ne istiyorsan söyle onu yapalım." Karanın duydukları garibine gitmişti.İlk defaydı biri ona yardım etmek istiyordu.Hem de hiç tanımadığı biri.Yardımı kabul etmek zorundaydı çünkü gideceği yere yalnız gitmek akılsızlık olurdu.Neşetin evine...

güzel sahneler bizi bekliyoreee