تایجیتو (یین‌یانگ) | Taijito

Part 2

خسته بعد از حساب و کتاب هزینه تعمیر، سوار ماشینش شد. انگار انتظار داشت که ماشینش روشن نشود؛ برخلاف تصورش خیلی روان و تمیز روشن شد. بی‌اراده لبخندی بر لبانش نقش بست. پایش را روی گاز فشرد و با تک بوقی به نشانه تشکر آنجا را ترک کرد. وویونگ با نگاه خیره‌اش پسرکی که سوار ماشینش شد را بدرقه کرد.

- هی می‌گم میایی کمکم؟! هرکاری می‌کنم درست نمی‌شه؟!

وویونگ طعنه‌آمیز گفت:

- ببینم تو اصلاً چیزیم بلدی؟!

باید از طعنه وویونگ ناراحت می‌شد؟! هرگز! همین‌که آن پسر مغموم با او حرف می‌زد راضی بود حرف‌های نیش‌دارش را هیچ به دل نمی‌گرفت. در پاسخش رویایی همچون تندیسی زیبا لبخند زد.

وویونگی که بلند شده بود به طرف ماشین رفت و آن پسرک رومخش را کنار زد. کمتر از نیم‌ساعت آن ماشین را تعمیر کرد با رضایت از کارش نفسش را محکم بیرون فرستاد. صدایی از پشت سرش گفت:

- واو واقعا توی تعمیر ماشینا مهارت داری!

وویونگ بی‌توجه به تعریف و تصدیقش از کنار ماشین عقب رفت و به سمت رختکن راهش را گرفت.

- ببینم یه امشب رو میایی باهم شام بخوریم؟! مهمون من!

اشاره‌ای به سمت ماشین کرد و بعد از مکثی ادامه داد:

- بخاطر تشکر از اینکه کارمو انجام دادی!

شاید رد کردن درخواست آن پسرک و پناه بردن به تنهایی‌اش بهترین تصمیم بود، اما از وقت گذراندن هم بدش نمی‌آمد.

- باشه.

کوتاه پاسخش را داد اما تنها همین یک کلمه باعث لبخندی شد که صورت پسرک پشت سرش را مهرموم شد. لباس‌هایش را با لباس‌های صبحش عوض کرد و کوله‌اش را روی شانه‌اش انداخت. نیاز نبود گوشی‌اش را چک کند، آخر هیچ‌کس را کنارش نگه نداشته بود که بخواهد احوالش را جویا شود یا نگرانش باشد.
این یعنی حس آزادی که می‌توانست مالک و شاهانه بر تنهایی‌اش حکومت کند؛

اما تنها به یک فرد در این دنیا متصل بود! آن هم مادرش... سعی کرد محض رضای خدا حداقل آن زمان ذهنش را درگیر اتفاقات تاریک و شوم و زندگی‌اش نکند.
دنبال آن پسر راه افتاد به تیپ هاوایی پسرک نیشخندی زد. چاک سینه‌اش را کامل در معرض دید گذاشته بود. موهای رنگ بلوند و طلایی رنگش با استایلش هم‌خوانی زیادی داشت.

- یوسانگ بهتره زیاد راه دوری رو انتخاب نکنی چون تمام این راه رو باید باز پیاده برگردم به خونم!

یوسانگ لبخندی زد.

- نترس می‌برمت یه جا که نزدیک خونتم باشه.