ဆရာမႀကီးနဲ႔ ရွန္တစ္တို႔ စကားမ်ားတဲ့ေန႔က အေတာ္ေလး ျဖစ္ပ်က္သြားခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာလည္း လက္လြန္ၾကက္သြန္ျဖစ္သြားတဲ့ နားလည္မႈလြဲမွားတာအတြက္ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္လိုလိုက္ရွင္းျပရမွန္းေတာင္ မသိ။ ျပႆနာကလည္း ကြၽန္ေတာ့္စာအုပ္ ရွန္တစ္ကို သြားယူခိုင္းရာက မီးစပ်ိဳးေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားတာေလ။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းလည္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေျပာဖို႔စကားေတြ ဘယ္ကတည္းက စဥ္းစားထားၾကလည္း မသိပါဘူး။ ပြင့္ခါနီး မီးေတာက္က ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ေပါက္ကြဲသြားခဲ့တယ္လို႔ထင္တာပဲ။
ကြၽန္ေတာ္လည္း တစ္ေနကုန္ စာသင္၊ ဂိုက္ဝင္၊ ညစာစားၿပီးေတာ့မွ ကိုယ့္အေဆာင္ျပန္ေရာက္တယ္။ ရွန္တစ္နဲ႔လည္း တစ္ေနကုန္ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ရဲဘူး။ ေဒါသအိုး ေပါက္ကြဲၿပီးစဆိုေတာ့ သြားမျငႇိမ္းရဲေသးဘူးေလ။ ေလာင္တဲ့မီး အရွိန္ၿငိမ္မွပဲ ေျဖေလ်ာ့ေပးေတာ့မယ္လို႔ စဥ္းစားမိတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည၇နာရီ။
အေဆာင္ဝင္ဝင္ခ်င္းမွာပဲ ဧည့္ခန္းမွာထိုင္ေနတဲ့ ဘရစ္နီနဲ႔ေတြ႕ေရာ။ ဘရစ္နီက ေရေႏြးဓာတ္ဘူး တယ္ၿပီး တစ္ကိုယ္ေတာ္ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္စားေနတာ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေတြ႕ေတာ့ လက္ယပ္ၿပီး လွမ္းေခၚတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ပြစိပြစိနဲ႔ ေလစကားေတြ ေျပာလို႔။ ဘာေတြေျပာေနမွန္း ကြၽန္ေတာ္လည္း မၾကား။ ဧည့္ခန္း ခုံအလြတ္မွာဝင္ထိုင္ၿပီး အနားကပ္လိုက္ေတာ့မွ ...
"ဒီေန႔ စာသင္ခန္းထဲမွာ အတစ္နဲ႔ ဘြားေတာ္ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းျဖစ္ၾကတယ္ဆို ...ဆရာမင္း ..."
ဘရစ္နီမွာ အသင့္စားေခါက္ဆြဲဘူးထဲ ေရေႏြးေဖာက္ထည့္ရင္းက စိတ္ပူပင္စြာ ေမးရွာသည္။
"အင္းးး ... အကို႔ေရွ႕မွာပဲ ျဖစ္္သြားတာ။ ဆရာမႀကီး ေအာ္တာေတာ့ တစ္ခန္းလုံးၾကားတယ္။ ရွန္တစ္ကေတာ့ ဆရာမႀကီးနဲ႔ ႏွစ္ကိုယ္ၾကား႐ုံေျပာသြားတာ။ ဒါမဲ့ အကိုေတာ့ ၾကားလိုက္တယ္ ..."
"အင္းးး ... အဲ့ဒါေျပာတာ။ အတစ္ကလည္း အတစ္ ... ဘြားေတာ္၊ အဲ့ေလ ဆရာ့ႀကီးေတာ္ ဆရာမႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ရင္ ေရွာင္လိုက္ေပါ့ ... ႏွစ္ေယာက္လုံးအတြက္ အက်ိဳးမရွိတာႀကီးကို ..."
YOU ARE READING
မေတ္တာ သစ္စာ စိန်ပန်းပြာ
General Fictionမြင်းမိုင်လို့ခေါ်တဲ့ တောင်ပေါ်မြို့လေးတစ်မြို့ ... မင်းထက်အိမ်ဆိုတဲ့ ဘော်ဒါကျောင်းဆရာလေးနှင့် တွေ့ကြုံရသမျှ အံ့သြဆန်းကြယ်လှတဲ့ အဖြစ်အပျက်နဲ့ ခံစားချက်တွေ ... စိုင်းရှန်တစ်ဆိုတဲ့ ခပ်ဇိုးဇိုးကောင်လေးတစ်ယောက် ... မေတ္တာရယ် သစ္စာရယ် စိန်ပန်းပြာရယ်...
