"အေပၚ လိုက္ခဲ့အုန္း အကိုဆရာ ..."
"ဟ ... ဘာလုပ္ဖို႔တုန္း။ ခဏေန စာသြားသင္ရေတာ့မွာ။ ခု ေနပြင့္တုန္းေလး လွန္းထားတဲ့ အဝတ္ေတြ ဟိုလွန္ဒီလွန္ လုပ္အုန္းမလို႔ ..."
မနက္စာစားၿပီး ျပန္လာေတာ့ ရွန္တစ္က သူ႔အေပၚထပ္လိုက္တက္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခၚတယ္ေလ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဒီကိုေရာက္ၿပီးကတည္းက အေပၚထပ္တစ္ခါပဲေရာက္ဖူးေသးသည္။ သူတစ္ေယာက္တည္းေနတာကို ကိုယ္လည္း သြားလည္စရာ အေၾကာင္း မရွိဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္မေရာက္ျဖစ္တာ။ အခုေတာ့ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္နဲ႔မ်ား ပင့္ဖိတ္ေတာ္မူလည္း မသိ ...
"ဟားးး ... လိုက္ခဲ့ဆို လိုက္ခဲ့ေပါ့။ အေပၚေရာက္ရင္ သိရမယ္ ... အဲ့လွန္းထားတဲ့ အကိုဆရာ့အဝတ္ေတြပါ ယူခဲ့ ..."
ရွန္တစ္ရဲ႕ အေပၚစီးဆန္ဆန္ စကားေတြက ႐ိုးသြားၿပီ ျဖစ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္မွာ မ်က္လုံးအေၾကာင္သားေလးနဲ႔ သူ႔ကိုၾကည့္ေနမိတယ္။ ရွန္တစ္ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးအေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းသိေနပါၿပီ။ ေပါင္းလာတာလည္း လနဲ႔ ခ်ီေနၿပီေလ။ စိုင္းရွန္တစ္ဆိုတဲ့ ဇိုးကေလးက ခင္ၿပီဆို ရွယ္ခင္တာ၊ အထက္စည္း ေအာက္စည္း မခြဲျခား။ နစ္နာတာ၊ ေပးဆပ္လိုက္ရတာမ်ိဳးေတြ အစြဲမထား။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေပၚလည္း ေအာ္ေအာ္ေငါက္ေငါက္နဲ႔ေပမယ့္ ေစတနာနဲ႔၊ ေမတၱာနဲ႔ ခင္တာမ်ိဳး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္လည္း ဘရစ္နီတို႔က သိလို႔ အႏြံတာခံၿပီး ေပါင္းလာတာေပါ့။
ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း လိုက္ခဲ့ပါမယ္လို႔ ေခါင္းျငႇိမ့္ျပလိုက္ၿပီး ကိုယ့္အခန္းထဲက ေျခာက္ခါနီး အဝတ္ေတြ အျမန္႐ုတ္လိုက္တယ္။ အခန္းထဲကလည္း ထြက္လိုက္ေရာ ကိုယ့္အခန္းေရွ႕မွာ အဝတ္တစ္ပုံနဲ႔ ေထြးပိုက္ၿပီး ေစာင့္ေနတဲ့ရွန္တစ္ ...
ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကိုေရာ သူ႔လက္ေပြ႕ထဲ ပိုက္ထားတဲ့ အဝတ္တစ္ပုံကိုေရာ ၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသသြားတယ္။ သူ႔လက္ထဲ မႏိုင္မနင္းပိုက္ထားတဲ့ အဝတ္ေတြအားလုံးက ကြၽန္ေတာ့္အဝတ္ေတြေလ။ ဧည့္ခန္းထဲ ဟိုေကာင္ေလးေတြနဲ႔ လုၿပီး လွန္းထားခဲ့တဲ့ အဝတ္ေတြ ...
"ဒါေတြ အကုန္လုံး အကိုဆရာ့ဟာေတြ မလား ..."
"အင္း ... ဟုတ္ ... ဟုတ္တယ္ ..."
VOUS LISEZ
မေတ္တာ သစ္စာ စိန်ပန်းပြာ
Fiction généraleမြင်းမိုင်လို့ခေါ်တဲ့ တောင်ပေါ်မြို့လေးတစ်မြို့ ... မင်းထက်အိမ်ဆိုတဲ့ ဘော်ဒါကျောင်းဆရာလေးနှင့် တွေ့ကြုံရသမျှ အံ့သြဆန်းကြယ်လှတဲ့ အဖြစ်အပျက်နဲ့ ခံစားချက်တွေ ... စိုင်းရှန်တစ်ဆိုတဲ့ ခပ်ဇိုးဇိုးကောင်လေးတစ်ယောက် ... မေတ္တာရယ် သစ္စာရယ် စိန်ပန်းပြာရယ်...
